یکی از عواملی که موجب بروز ترک ها در سطح روسازی می شود، پیرشدگی قیر است. پیرشدگی قیر بر اثر تبخیر برخی از ترکیبات فرار قیر در مرحله تولید مخلوط آسفالتی و اکسید شدن برخی از ترکیبات قیر به وجود می آید. پیرشدگی موجب سخت تر شدن و شکننده شدن قیر می شود که منجر به تشکیل و گسترش ترکها در سطح روسازی و در نهایت تخریب روسازی می شود. در این پژوهش خصوصیات شیمیایی و رئولوژیک قیر اصلاح شده با پلیمر استایرن بوتادیان استایرن (sbs) و قیر خالص قبل و بعد از پیرشدگی بررسی شده است. فرآیند پیرشدگی بر روی نمونه هایی از قیر مبنا و قیر اصلاح شده با sbs به روش های rtfot و pav در آزمایشگاه انجام شده است. خصوصیات هر نمونه به وسیله آزمایشهای طیف سنجی (ft-ir)، رسوب سنجی با هپتان نرمال، ویسکوزیته، نقطه نرمی و درجه نفوذ ارزیابی شده است. بررسی نتایج طیف سنجی (ft-ir) مشخص می کند، میزان اکسیدشدگی قیر اصلاح شده با sbs بعد از پیرشدگی کمتر از قیر خالص است. نتایج آزمایش رسوب سنجی با هپتان نرمال نشان می دهد، میزان تشکیل آسفالتن ها با وزن مولکولی بالا بعد از پیرشدگی، در قیر اصلاح شده با sbs کمتر از قیر مبنا است. مقایسه خصوصیات رئولوژیک قیر اصلاح شده با sbs با قیر مبنا مشخص می کند که اصلاح قیر با پلیمر sbs موجب بهبود خصوصیات قیر قبل از پیرشدگی می شود و بعد از پیرشدگی نیز خصوصیات رئولوژیک بهتری نسبت به قیر خالص دارد.