در بررسی ساختار سرمایه مناسب ، ارزیابی توانایی نقدی شرکت در انجام تعهدات ثابت خود از جایگاه ویژه ای برخوردار است. این تعهدات شامل اصل بدهی، هزینه بهره بدهی ها، اجاره ثابت دارایی ها و سود سهام ممتاز می باشد. عدم توجه به میزان توانایی شرکت در تادیه این تعهدات ممکن است شرکت را با مضیقه مالی و در سطحی گسترده تر با ورشکستگی مواجه سازد. فلذا شرکت ها می بایست تا میزانی استقراض کنند که از منظر جریانهای نقدی مورد انتظار آینده، ضمن تادیه تعهدات ثابت، سطحی از ظرفیت استقراض خود را جهت توسعه آتی حفظ کنند. با عنایت به اینکه یکی از چالش های اساسی در مسیر ایجاد یک ساختار سرمایه بهینه ، تدوین آن بر مبنای ظرفیت استقراضی می باشد و مدیریت می بایست در این راستا ، عوامل تاثیر گذار بر این ظرفیت را مد نظر قرار دهد ، در این پژوهش رابطه عواملی مانند نوع صنعت ، نسبت دارایی های ثابت مشهود ، میزان تغییر پذیری فروش ، میزان فرصت های رشد آتی ، ساختار سرمایه و اندازه با ظرفیت بدهی را مورد بررسی قرار دادیم . بدین منظور تعداد 71 شرکت را به روش غربال گری از میان شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در قلمرو زمانی 87-1383 ، به عنوان نمونه انتخاب و برای سنجش میزان ارتباط متغیر های مستقل و وابسته مورد نظر ، از مدل رگرسیون چند متغیره استفاده نمودیم . نتایج حاصل نشان داد که در طول قلمرو زمانی تحقیق ، عامل نسبت دارایی های ثابت مشهود به جمع دارایی ها و میزان فرصت های رشد آتی رابطه ای مثبت و معنی دار و عامل ساختار سرمایه رابطه ای منفی و معنی دار با ظرفیت بدهی دارند .