یکی از عوامل اصلی محدود کننده تولید سیبزمینی در ایران کمبود غدههای بذری گواهی شده می باشد، لذا این آزمایش به صورت آشیانه ای در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تکرار با هدف یافتن رقم مناسب و موثرترین هورمون و غلظت کاربردی آن در شرایط درون شیشه ای، بر تولید گیاهچه و متعاقب آن تولید بذور عاری از بیماری میکروتیوبر سیب زمینی در شرایط درون شیشه و مینی تیوبر سیب زمینی در شرایط گلخانه، در شهریور 1388 ابتدا در آزمایشگاه و سپس در گلخانه طراحی و اجرا شد. پنج غلظت متفاوت از هورمون های پاکلوبوترازول (ptz) (0، 001/0، 01/0، 1/0 و 5/0 میلی گرم در لیتر)، اتفون (0، 5/0، 1، 2 و 3 میلی گرم در لیتر)، تیدیازرون (tdz) (0، 01/0، 1/0، 5/0 و 1 میلی گرم در لیتر) و کومارین (0، 15، 20، 25 و 30 میلی گرم در لیتر) در مورد چهار رقم سیب زمینی: آگریا، بورن، ساوالان و سانته مورد آزمایش قرار گرفتند. اثر رقم بر صفات مربوط به غده در میکروتیوبر و مینی تیوبر بسیار معنی دار بود، بنحوی که ارقام ساوالان و سانته تعداد میکروتیوبر بیشتر، و رقم سانته تعداد مینی تیوبر بیشتری در مقایسه دیگر ارقام تولید نمودند. غلظت های بالای کومارین، tdz و اتفون باعث کوتاه تر شدن طول گیاهچه، طول میانگره و کم شدن تعداد برگ در مقایسه با شاهد گشتند. مناسب ترین هورمون برای افزایش تعداد میکروتیوبر tdz و جهت افزایش وزن و اندازه میکروتیوبر کومارین و tdz بود. موثرترین سطح tdz جهت افزایش معنی دار تعداد میکروتیوبر1 میلی گرم بر لیتر و 5/0 میلی گرم بر لیتر جهت افزایش وزن و اندازه میکروتیوبر بود. مناسب ترین هورمون برای افزایش تعداد مینی تیوبر اتفون بود. 2 و 3 میلی گرم بر لیتر موثرترین سطوح این هورمون جهت افزایش معنی داری تعداد مینی تیوبر بودند. مینی تیوبرهای تولیدی در سطح ptz (001/0 میلی گرم بر لیتر)، در مقایسه با شاهد دارای اندازه و وزن بیشتری بودند.