موج احداث ساختمان های بلند مرتبه در دنیا، در ابتدای قرن نوزدهم میلادی آغاز گردید و این روند امروزه با شتاب بیشتری ادامه دارد. با توجه به آخرین پیشرفت های حاصل شده درتحلیل، طراحی و ساخت این سازه ها، بسیاری از ساختمان های بلند احداث شده در دهه های گذشته نیازمند بازنگری مجدد در سیستم لرزه ای خود می باشند. کیفیت پایین مصالح، ضعف روش های اجرا، خلاء وجود آیین نامه های طراحی برای سازه های بلند و ضعف در طراحی اولیه آن ها از جمله عوامل تشدید رویکرد مقاومسازی ساختمان های بلند می باشد. از سیستم مهار بازویی و خرپای کمربندی معمولا به عنوان روشی موثر برای کنترل تغییر مکان های جانبی زیاد سازه های بلند در طرح اولیه آن ها استفاده می گردد. در این تحقیق با ارائه روش پیشنهادی الحاق سیستم مهار بازویی و خرپای کمربندی به سازه اولیه بعنوان عامل افزایش دهنده سختی سازه، به بررسی عملکرد سازه بهسازی شده می پردازیم. با انتخاب 3 مدل 15، 20 و 25 طبقه باسیستم قاب دوگانه، ابتدا طبقه بهینه جهت الحاق این سیستم به مدل اولیه تعیین می گردد و سپس با انجام تحلیل های دینامیکی خطی، استاتیکی غیرخطی و تاریخچه زمانی غیر خطی به بررسی بهبود عملکرد لرزه ای مدل ها در اثر این روش بهسازی پرداخته می گردد. نتایج حاصل از تحلیل های انجام شده بر روی مدل های قبل و بعد از بهسازی نشان دهنده این مسئله می باشد که در اثر الحاق سیستم مهار بازویی و خرپای کمربندی، مقادیر تغییر مکان جانبی و نسبی طبقات در تمامی مدل ها کاهش می یابد، وضعیت مفاصل غیر خطی سازه بهبود یافته و باعث افزایش سطح عملکرد سازه و کاهش تغییر مکان هدف مدل های بهسازی شده می گردد. همچنین مدل های اولیه ای که در برابر برخی زلزله های تحلیل شده به مرحله تخریب رسیدند، با الحاق مهاربازویی و خرپای کمربندی در برابر همان زلزله پایدار ماندند و تخریب نشدند.