افزایش روز افزون قیمت کود های شیمیایی، آلودگی آب های زیر زمینی و تخریب ساختمان خاک در اثر مصرف بی رویه و نا آگاهانه کود های شیمیایی، مشکلاتی است که باید با روش های مناسب، آن ها را حل نمود. تغذیه برگی، روشی در کاهش مصرف کود های شیمیایی و آلودگی محیطی است. محلول پاشی عناصری مانند روی و بُر به منظور افزایش کمیّت و کیفیت محصول، تسهیل روش کاربرد آن و کاهش سمیّت ناشی از تجمع این عناصر در خاک مناسب می باشد. این پژوهش در سال های 1389- 1388، بر روی سه رقم زیتون (کرونیکی، میشن و کایلت) مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت طرح اسپلیت فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی، با سه تکرار اجرا شد. درختان در دو مرحله (یک هفته قبل از باز شدن کامل گل ها و 15 روز پس از آن) با بُر و روی به ترتیب از منابع اسید بوریک و سولفات روی (2500 میلی گرم در لیتر) به تنهایی یا در ترکیب با هم محلول پاشی شدند. صفات اندازه گیری شده شامل درصد تشکیل میوه، میزان جذب عناصر روی و بُر در برگ و میوه، درصد قند های محلول برگ و میوه، محتوای روغن در وزن تر و وزن خشک میوه، غلظت رنگیزه های کلروفیل و کارتنوئید و خواص کمی میوه از جمله وزن میوه و هسته، طول و قطر میوه، نسبت هسته/گوشت بود. نتایج نشان داد محلول پاشی با بُر موجب افزایش تشکیل میوه اولیه گردید ولی افزایش مقدار میوه نهایی و کاهش ریزش میوه ها در تیمار روی + بُر مشاهده شد. بیشترین درصد تشکیل میوه به رقم کرونیکی تعلق یافت. بین ارقام میشن و کایلت در میزان تشکیل میوه نهایی اختلاف معنی دار وجود نداشت. محلول پاشی عناصر روی و بُر باعث افزایش غلظت این عناصر در برگ و میوه شد. وزن و قطر میوه در تیمار روی بیشترین میزان را داشته و نسبت به شاهد معنی دار گردید. با ثابت ماندن وزن هسته، نسبت هسته/گوشت در طول دوره ی رسیدن افزایش یافت. بالاترین نسبت هسته/گوشت به رقم میشن با تیمار بُر اختصاص داده شد. بیشترین درصد قند های محلول میوه و درصد روغن به رقم میشن و کمترین آن به رقم کرونیکی تعلق یافت. درصد روغن و قند های محلول میوه، در تیمار روی نسبت به سایر تیمار ها بالاترین میزان را دارا بود. در طول دوره ی رسیدن درصد قند های محلول میوه و غلظت رنگیزه های فتوسنتزی (کلروفیل و کارتنوئید) کاهش و درصد روغن افزایش یافت.