هدف این پژوهش بررسی اثربخشی گروه درمانی وجودی انسان گرا یا نه بر سلامت روان، عزت نفس و احساس شرم زندانیان و تعیین سهم افزایش عزت نفس و کاهش احساس شرم در بهبود سلامت روان آن ها بود. بدین منظور 45 نفر زندانی مرد که در محدوده سنی 47-22 سال قرار داشتند به عنوان نمونه انتخاب شده و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی، کنترل نما و لیست انتظار قرار گرفتند. اثرات تفاوت آزمودنی های گروه های سه گانه از نظر: سن، میزان تحصیلات، تعداد سابقه و میزان تحمل حبس به وسیله آزمون های آماری مناسب کنترل شد. آزمودنی های گروه آزمایش(درمان) 15 جلسه درمان گروهی به شیوه وجودی انسان گرایانه دریافت کردند و به آزمودنی های گروه کنترل نما 15 جلسه آموزش زبان انگلیسی مقدماتی ارائه شد. تمام آزمودنی ها مقیاس عزت نفس کوپر اسمیت، نسخه سوم آزمون عاطفه خود آگاه(tosca ) و پرسشنامه سلامت روانی ghq-28 را قبل و پس از ارائه متغیر مستقل پر کردند. نمونه نهایی به علت آزادی 2 نفر از اعضای نمونه به 43 نفر تقلیل یافت. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که آزمودنی هایی که درمان دریافت کرده بودند در مقایسه با سایر آزمودنی ها بهبودی بیشتری در سلامت روان، عزت نفس و احساس شرم نشان دادند. نتایج تحلیل رگرسیون نیز حاکی از این بود که افزایش عزت نفس و کاهش احساس شرم 34 درصد از واریانس بهبود سلامت روان زندانیان را تبیین می کرد. در نهایت می توان نتیجه گرفت که گروه درمانی به شیوه وجودی انسان گرایانه توانایی بهبود سلامت روان، عزت نفس و کاهش احساس شرم زندانیان را دارد.