دیپلماسی عمومی در ایالات متحده از دیرباز مورد استفاده بوده است. به گواهی تاریخ می توان اهمیت آن را در سده های پیشین دنبال نمود، که گاه از زبان روسای جمهور آمریکا و زمانی از مواضع اتخاذ شده وزاری خارجه بیان شده است. نیاز به ایجاد قدرت نرم و استفاده از دیپلماسی عمومی قبل از جنگ جهانی اول و در خلال سالهای پس از جنگ و شروع و پایان جنگ جهانی دوم نیز احساس می گردید. اما آنچه که پس از جنگ دوم با ایجاد اردوگاه کمونیزم احساس شد ضرورتی روز افزون یافت. در دوره جنگ سرد ایالات متحده بیش از پیش به پویایی اردوگاه فکری کمونیزم پی برد و راه مبارزه با آن را در مهار فرهنگی و مبارزه با هنجارهای به ظاهر موجه و پیشرو "پشت پرده آهنین" تشخیص داد. پس از فروپاشی اردوگاه کمونیزم برخی چون فوکویاما با عباراتی نظیر پایان تاریخ از آن استقبال نمودند، اما نیروی خفته تروریسم بیدار شد و حلاوت پیروزی بر اردوگاه کمونیزم را خیلی زود به کام جهان غرب تلخ نمود. اندیشمندانی چون جوزف نای با طرح موضوع "قدرت نرم" سعی در ارایه تعاریف جدیدی از قدرت نمودند که شاید بتواند پاسخگوی نیازهای روز جهان دموکراسی باشد. و آنگاه توجه به "دیپلماسی عمومی" نیز در سیاست خارجی ایالات متحده مهمتر از قبل جلوه کرد و به عنوان یکی از راه های کاهش تنش میان لیبرالیزم و دشمنان نوظهور در دستور کار قرار گرفت. به همین دلیل سعی در ایجاد نهادهای رواج دهنده دیپلماسی اوج بیشتری یافت و دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده سعی نمود با سرمایه گذاری وسیع تر به انتقال مفاهیم فرهنگی و تمدن غرب یاری رساند. اما حادثه تاریخ ساز 11 سپتامبر با تاثیر شگرفی که بر جای نهاد به وضوح ضعف استفاده از قدرت نرم و دیپلماسی عمومی و سرمایه گذاری برای بهبود روابط بین جهان غرب و دشمنانش، ممکن بود حادثه یاد شده یا هرگز اتفاق نمی افتاد و یا حداقل ابعاد کوچکتری می یافت. اکنون دستگاه سیاست خارجی آمریکا به لزوم کاربرد قدرت نرم و به تبع آن دیپلماسی عمومی پی برده است، اما به نظر نمی رسد تا اختلاف نظر دو حزب عمده این کشور در داخل برای رویارویی با دشمن جدید به راه کاری اساسی برسد، ایالات متحده بتواند پاسخگوی نیاز مبرم به سرمایه گذاری و اهمیت بیشتر به ایجاد ارتباطات فرهنگی و هنجاری در خارج کشور شود، این همگرایی سیاسی در داخل می تواند به نوعی، استراتژی امنیت ملی ایالات متحده را در هزاره جدید رقم زند.

چکیده ندارد.