سواحل به دلیل برخورد و تلاقی مستقیم خشکی و آب و محل زیست بوم های حساس دارای مزایا و فواید و همچنین پیچیدگی های فراوان در عرصه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در زندگی انسان در کلیه جوامع بشری می باشند. آمارها نشان می دهد که بیش از 60 درصد جمعیت کره زمین در سواحل یا فاصله ای حداکثر 60 کیلومتری از آنها زندگی می کنند، که این امر علاوه بر اثرگذاری بر زندگی انسانها بر زیست کلیه ی جانداران این نواحی تأثیری چشم گیر دارد. ایران نیز با دارا بودن 5773 کیلومتر نوار ساحلی در شمال و جنوب کشور ، با مسائل کاربری زمین، حفظ محیط زیست و توسعه پایدار در این نواحی سر وکار دارد. در این میان رویکرد نو و کاملاً مفید مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی در حل مشکلات، هم سوسازی نهادهای دخیل و تصمیم ساز، حداقل سازی مشکلات و عوارض کاربری زمین در این نواحی و حداکثر سازی منافع حاصل از کلیه ی فعالیت های بشری در این مناطق، می تواند به طور جدی به کار گرفته شده و منشأ اثر واقع شود. یکی از مهمترین خروجی های طرح مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی کاربری مطلوب اراضی می باشد که از این طریق عرصه های مناسب برای کاربری های مختلف تعیین می شود. در این تحقیق سعی شده است که روش هدفمند و جدیدی برای مکان یابی مناطق مناسب گردشگری در سواحل ارائه شود. برای این منظور ابتدا با تدقیق و تحقیق در منابع فنی موجود به بررسی و تعین عوامل موثر در این نوع مکان یابی پرداخته و سپس با استفاده ازنظر کارشناسان از طریق پرسشنامه وسیستم مقایسه زوجی، وزن عوامل تعیین و به کمک روشهای ارزیابی چند معیاره و gis ، به وزن دهی و ترکیب عوامل اثرگذار پرداختیم. به منظور تلفیق لایه های اطلاعاتی به دست آمده از روش بولین و برهم نهی شاخص ها بهره گرفته شده است. کاربرد این روش با مطالعه موردی اراضی ساحلی جزیره هندورابی و تعیین مناطق مناسب جهت گردشگری در سواحل این جزیره ارائه شده است. پس از قطعه بندی سواحل این جزیره و تعین اولویت نسبی هر قطعه برای کاربری گردشگری , با ارزیابی پتانسیل های هر منطقه و استفاده از گزارش های زیست محیطی این مناطق و روش بر هم نهی لایه ها به تعیین اولویت کاربری زمین به منظور استفاده گردشگری پرداخته شده است و نقشه های مربوطه ارائه شده است .