کیفیت زندگی به عنوان برونداد نهایی برنامه های توسعه در نظر گرفته می شود و در نتیجه توجه به عوامل موثرکیفیت زندگی برای حفظ و ارتقاء آن مورد توجه جدی می باشد . پژوهش حاضر یک مطالعه اکولوژیک است که به روش تحلیل اسنادی و تحلیل ثانویه ، رابطه بین سلامت مادران و کیفیت زندگی را در استانهای کشور در سال 1388 بررسی نموده است . در این پژوهش، محقق با استفاده از شاخص کیفیت زندگی موسسه eiu و شاخص مادران ، سازمان بین المللی نجات کودکان (save the children)،کیفیت زندگی کل و سلامت مادران را در تمام استانهای مصوب جمهوری اسلامی در سال 1388 بررسی نموده است . سپس با روش توکسونومی عددی رتبه بندی استانها انجام و با استفاده از ضریب همبستگی به بررسی ارتباط بین متغیرها پرداخته شده است . با توجه به یافته ها بین سلامت مادران وکیفیت زندگی کل در ایران، همبستگی معنادار قوی مثبتی وجود دارد. استان تهران دارای بالاترین سطح سلامت در مادران و استان سیستان و بلوچستان، در پایین ترین سطح سلامت مادران می باشند. همچنین بالاترین سطح کیفیت زندگی کل مربوط به استان تهران و پایینترین سطح کیفیت زندگی کل مربوط به استان سیستان و بلوچستان می باشد . با استناد به نتایج به دست آمده از این مطالعه و نقش اساسی و انکار ناپذیر سلامت مادران در کیفیت زندگی ، مباحث مربوط به سلامت مادران می بایست در برنامه ریزی ها و سیاستگذاری های ارتقاء کیفیت زندگی مدنظر قرار گیرد. کلید واژه: سلامت مادران ، کیفیت زندگی ، استان ، واحد اطلاعات اکونومیست ، تحلیل عاملی