توانش نوشتاری در متدهای ارتباطی جدید از اهمیت ویژه ای برخوردار است.ادبیات به عنوان مظهر عینیت یافته فرهنگ یک کشورمی تواند نقش بسزایی در آموزش زبان وفرهنگ یک کشور به خصوص در آموزش نگارش داشته باشد.از آنجا که انواع ادبی مثل شعر و رمان و... به صورت مکتوب هستند کاربرد آنها در کلاس نگارش به آموزش ظرافت های نگارش کمک شایانی می کند؛ علاوه بر این متون ادبی دارای ویژگی هایی هستند که در زبان آموز ایرانی نوعی خودانگیختگی در راه خلاقیت و یادگیری به وجود می آورند زیرا زبان آموز ایرانی از کودکی ادبیات کهن را از طریق خانواده و جامعه درک و جذب کرده است.متاسفانه در کلاسهای آموزش نگارش از این تعامل سودمند خواندن متون ادبی در جهت نگارش به نحو شایسته ودر جهت افزایش خلاقیت زبان آموز استفاده نمی شود. در نظر گرفتن نقش موثر ادبیات در آموزش زبان که به تفصیل توسط نظریه پردازان به بحث کشیده شده و بررسی این نکته که کاربران زبان فرانسه در ایران در سطوح مختلف چه نگرشی نسبت به نقش و ارتباط خواندن متون با نگارش متون دارند و با چه مشکلاتی در امر نگارش مواجه می شوند می تواند نکات حائز اهمیتی را روشن سازد . به این ترتیب آنچه را که می توانیم به عنوان مسئله اصلی این تحقیق مطرح کنیم پی بردن به این نکته است که چگونه طرح متون به خصوص متون ادبی در آموزش زبان انگیزه های عاطفی و خلاقانه ای را به وجود می آورد تا کیفیت یادگیری زبان به ویژه در نگارش ارتقاء یابد.