یکی از بیماریهای قرن حاضر که متاسفانه اکثراً جوانها، خصوصا دختران و زنان جوان به آن مبتلا می شوند بیماری مولتیپل اسکلروزیس (multiple sclerosis) است. به علت ماهیت ناتوان کننده این بیماری و همچنین پیش آگهی ناخوشایندی که در انتظار مبتلایان به آن است ، بروز اختلالات روانشناختی از قبیل افسردگی ، ناامیدی، اضطراب واسترس چندان دور از ذهن نیست. با توجه به ارتباط تأیید شده ای که بین سلامت روانی و جسمی در یک فرد وجود دارد هدف این پژوهش بررسی تأثیر معنا درمانی گروهی بر میزان کاهش استرس ادراک شده و افزایش امید به زندگی در بیماران مبتلا به ام اس می باشد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل) است و نمونه ای به حجم 20 نفر در دو گروه آزمایش و کنترل (10 نفر آزمایش و 10 نفر کنترل) از بیماران مبتلا به ام اس "عضو انجمن ام اس ایران" با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی با احتساب معیارهای ورود به نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن(cohen) و امید به زندگی اشنایدر (snyder) ، در این پژوهش به عنوان ابزار اندازه گیری استفاده گردید. نتایجی که از روش تحلیل کوواریانس بدست آمد، نشان داد که روش معنا درمانی گروهی در کاهش استرس ادراک شده و افزایش امید به زندگی بیماران ام اس تاثیر داشته است (p<0/01) به نحوی که نمرات استرس ادراک شده آنها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش و نمرات امید به زندگی گروه آزمایش در پس آزمون نسبت به پیش آزمون به طور معناداری افزایش معناداری داشته است. با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخش بودن معنادرمانی بر کاهش استرس ادراک شده و افزایش امید به زندگی بیماران ام اس، پژوهش حاضر می تواند در رسیدن به یک راه حل موثر برای کاهش استرس و نا امیدی و به طور کلی بهبود وضعیت روانی بیماران مبتلا به ام اس، راه گشا باشد. به علاوه بررسی صورت گرفته در این پژوهش ، پیرامون معنا درمانی ، به شناخت هر چه بیشتر دانشجویان و علاقه مندان روانشناسی از جوانب این شیوه درمانی کمک خواهد کرد. نتایج این پژوهش می تواند برای طیف گسترده ای از افراد و نهادهایی که با بیماران مبتلا به ام اس سر و کار دارند قابل استفاده باشد. ائم از خانواده این بیماران ، پرسنل بیمارستانها و کادر درمانی مربوط و همچنین انجمنهای حمایت از بیماری ام اس و حتی مسولین سیاستگذاری در حیطه ارتقاء سطح بهداشت روانی جامعه.