هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمانگری به شیوه آموزش تنیدگی زدایی بر تنیدگی ادراک شده و رضامندی روانی با توجه به سبکهای هویت می باشد. نمونه را 67 نفر از دانشجویان مونث مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی تشکیل دادند. ابزارهای سنجش مقیاس رضامندی روانی ریف، مقیاس سبکهای هویت برزونسکی و مقیاس تنیدگی ادراک شده کوهن می باشد. پس از اجرای پرسشنامه سبک های هویت، دانشجویان دارای سبک هویت هنجاری و اجتنابی/سردرگم انتخاب و با گمارش تصادفی به دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل اختصاص یافتند. سپس درمانگری به شیوه تنیدگی زدایی به صورت گروهی روی 2 گروه آزمایشی اجرا شد.گروه کنترل هیچ نوع درمانگری دریافت نکرد. پس از اتمام آموزش، مجدداً پرسشنامه های رضامندی روانی، تنیدگی ادراک شده و سبکهای هویت در گروههای آزمایش و کنترل اجرا گردید. نمرات گروه ها در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با هم مقایسه شدند. همچنین تغییرات ایجاد شده در اثر شیوه درمانگری در سبکهای هویت ارزیابی شد. نتایج نشان دادند، آموزش تنیدگی زدایی در بهبود رضامندی روانی در سبک هنجاری موثرتر بود، اما در اثر تعاملی درمانگری و هویت برکاهش تنیدگی ادراک شده معنادارنبود. پیگیری وضعیت افراد نشان دهنده ی پایداری تغییرات ایجاد شده بود. همچنین درمانگری به شیوه تنیدگی زدایی بر کاهش تنیدگی ادراک شده، هم در پس آمون و هم در پیگیری تاثیر داشت. در بررسی درمانگری به شیوه تنیدگی زدایی بر بهبود رضامندی روانی با توجه به سبک های هویت، نیز درمانگری و سبک های هویت و تعامل آنها بر بهبود رضامندی روانی، هم در پس آمون هم در پیگیری معنادار بود. درمانگری به شیوه آموزش تنیدگی زدایی منجر به تغییر سبکهای هویت نگردید. یافته های فرعی نشان داد، سبک های هویت اطلاعاتی،هنجاری و اجتنابی/سردرگم می توانند مولفه های رضامندی روانی را پیش بینی کنند. سبک هویت هنجار پس از مداخله، رضامندی روانی بالاتری نسبت به گروه اطلاعاتی و سردرگم/اجتنابی داشتند. مجموعابررسی نتایج، تاثیر در مانگری به شیوه تنیدگی زدایی را تایید نمود و موید اهمیت توجه بر رضامندی روانی و تنیدگی ادراک شده می باشد و نشان داد هویت بعنوان میانجی در تاثیر درمانگری به شیوه تنیدگی زدایی موثر می باشد.