تاثیر جایگزینی پودر ماهی (fm) با کنسانتره پروتئین برنج (rpc)، بر عملکرد رشد و کیفیت عضله میگوی وانامی (08/0 99/6 گرم, litopenaeus vannamei) در طی نگهداری در سردخانه بررسی شد. میگوها با جیره های آزمایشی هم ازت (6/36%) در پنج سطح جایگزینی صفر، 25، 50، 75 و 100% پودر ماهی با کنسانتره پروتئین برنج، تا حد اشباع به مدت 60 روز تغذیه شد. میگوهای تغذیه شده با تیمارهای صفر، 25 و 50% جایگزینی دارای افزایش وزن، ضریب رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی یکسانی بودند، درحالی که همه این پارامتر ها با افزایش سطوح جایگزینی تا سطح 75 و 100%، کاهش معنی داری یافت. بقا در تمامی تیمارها مشابه و بالاتر از 95% بود (05/0<p). بطور کلی روند کاهشی (به جزء برای ماده خشک) در قابلیت هضم ظاهری پروتئین، لیپید، انرژی خام و اسیدهای آمینه، با افزایش سطح کنسانتره پروتئین برنج مشاهده شد. قابلیت هضم اسیدهای چرب میگوهای تغذیه شده با تیمارهای پودر ماهی و50% rpc، بطور معنی داری بیشتر از تیمارهای 25، 75 و 100% بود. آنالیز تقریبی ماهیچه دمی اختلاف معنی داری را بین تیمارهای مختلف نشان نداد. اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری ماهیچه دمی میگوی تغذیه شده با تیمارهای 25، 50 و 75% بطور معنی داری بیشتر از تیمارهای شاهد و 100% بود. نتایج نگهداری عضله میگو در سردخانه بر طول مدت نگهداری و کیفیت آن نشان داد که منبع پروتئین گیاهی تاثیر معنی داری بر آنالیز تقریبی عضله، پارامترهای شیمیایی و فساد ندارد، اما بطور معنی داری سبب تغییر پروفیل اسیدهای چرب و اسیدهای آمینه میگو طی نگهداری در سردخانه می شود. افزایش طول دوره نگهداری سبب کاهش رطوبت (81/74 به 86/70%)، whc ( 59/97 به 26/90%) و افزایش میزان آب چک (16 به 26%) شد، درحالی که ph قلیایی گردید (از حدود 88/6 به 75/7 رسید). بعلاوه، tba و tvb-n به ترتیب از حدود 079/0 به 190/0 میلی گرم مالون دی آلدئید بر کیلوگرم و 72/15 و 63/24 میلی گرم نیتروژن بر 100 گرم نمونه میگو رسید. تغییری در پروفیل اسیدهای-آمینه تیمارهای 25، 75 و 100% طی دوره نگهداری مشاهده نشد و تنها پودر ماهی و تیمار50% بطور معنی-داری کاهش یافت. بطور کلی، میزان sfa و mufa در تیمارهای rpc افزایش یافت درحالی که در تیمار پودر ماهی طی دوره نگهداری تغییری نکرد. همچنین میزان pufa میگوی تغذی شده با تیمارهای پودر ماهی، 25 و 50% rpc، افزایشی نیافت ولی با افزایش سطوح جایگزینی با rpc تا 75 و 100%، بطور معنی داری کاهش پیدا کرد. از نظر آنالیز حسی، تغییرات معنی داری در ویژگی های بافت و ظاهر کلی میگو مشاهده شد ولی این محصول حتی بعد از 180 روز نگهداری در دمای 18- درجه سانتیگراد کاملاً سالم و از نظر حسی قابل قبول بود. نتایج این تحقیق بطور واضح نشان داد که rpc بدون داشتن تاثیر منفی می تواند تا سطح 50% جایگزین پودر ماهی شود. استفاده بیشتر از پروتئین های گیاهی با قیمت کمتر، سبب پایین آمدن حجم استفاده از پودر ماهی و کاهش قیمت تمام شده جیره تجاری میگو می گردد.

هدف از این تحقیق بررسی بیولوژی تولید مثل و عادات تغذیه ای ماهی گوازیم دم رشته ایی (nemipterus japonicus) بود. نمونه های ماهی گوازیم از صید تجاری موجود در لنگرگاه بوشهر (آب های خلیج فارس و آبهای محدود به استان بوشهر) به مدت یک سال از شهریور 1391 تا شهریور 1392 ، انجام گرفت. اندازه گیری پارامترهای زیستی، تولیدمثلی و تغذیه ایی ماهی به صورت نمونه برداری منظم ماهانه ثبت شد. در فرآیند زیست سنجی از 315 نمونه کوچکترین و بزرگترین نمونه به ترتیب دارای طول چنگالی 168 میلیمتر و 270 میلیمتر بود. همچنین محدوده وزنی از 98 تا 380 گرم بود. شیب خط در فرمول طول چنگالی- وزن ماهی برای جنس نر، جنس ماده و کل نمونه ها، به ترتیب 89/2، 62/2 و 83/2 محاسبه شد. مطالعات تغذیه ای نشان داد که شاخص خالی بودن معده (cv) %01/39 است که اشاره به نسبتا پرخور بودن این ماهی دارد. شاخص فراوانی حضور شکار به ترتیب برای خرچنگ، ماهی، میگو، پلی کت، ماهی مرکب، لابستر و هشت پا به ترتیب 015/29، 989/13، 808/8 ، 145/4 ، 072/2 ، 036/1 و 518/0 درصد محاسبه شد. فراوانی ماهانه شاخص گنادی برای ماده ها و نرهای گوازیم دم رشته ای، نشان داد که شاخص گنادی دارای یک پیک در بهار و به طور مشخص در اردیبهشت ماه است که همسو با نتایج تخمریزی این ماهی بود. میانگین هماوری مطلق و نسبی، به ترتیب 474213 و 778/2293 محاسبه شد.

سی باس آسیایی از گونه های بالقوه کاندید پرورش در سیستم استخرهای خاکی در ایران می باشد چراکه رشد سریعی داشته و توانایی سازگار شدن در شرایط محیطی مختلف را دارا بوده و همچنین دارای تقاضا در بازارهای داخلی و خارجی است. از این رو، شاخص های رشد، بقا و ترکیب عضله ماهی سی باس آسیایی (lates calcarifer، وزن متوسط 0/36±20/70گرم) بررسی شد. آزمایش درون سه استخر خاکی 0/5هکتاری با تراکم ذخیره سازی 3500 عدد لارو انجام شد. غذا دهی 5 بار در روز به صورت اشباع و به مدت 135 روز انجام گرفت. دما و شوری به ترتیب 27/36 درجه سانتی گراد و 18/66قسمت در هزار حفظ شد، درحالی که اکسیژن محلول به کمتر از 5/7 قسمت در میلیون نرسید. در پایان دوره، وزن نهایی 7/85±474/71 گرم، ضریب تبدیل غذایی 0/02±0/98، ضریب رشد وی‍ژه 0/03±0/29، نرخ بازده پروتئین 0/05±2/30 درصد و بقا 85 درصد حاصل شد. همچنین پروتئین و چربی عضله به ترتیب 0/60±21/98 و 0/09±1/99 درصد بود. نتایج نشان داد که سی باس آسیایی می تواند از گونه های ایده آل کاندید آبزی پروری در استان خوزستان باشد.

تحقیق حاضر جهت تعیین lc50 96h سم نییم آزال و بررسی اثرات مزمن دوزهای زیر غلظت کشنده این سم (12/0، 24/0 و 36/0 ppm) بر شاخص های بیوشیمیایی و هماتولوژی خون و مورفولوژی آبشش ماهیان کپور معمولی (cyprinus carpio) با میانگین وزن 12/0± 56/10 گرم انجام گرفت. تعداد 120 قطعه ماهی کپور معمولی به تعداد مساوی در 3 گروه تیمار و یک گروه شاهد و هرکدام سه تکرار تقسیم گردیدند. ماهیان در معرض غلظت های 0، 1، 41/1 و ppm 2 ماده موثره سم به مدت 96 ساعت قرار گرفتند و مرگ و میر آنها ثبت شد. سپس lc50 96h با روش آنالیز finney’s probit، ppm 19/1 تعیین شد. الگوی رفتاری ماهیان در طول آزمایش مشاهده شد و عدم تعادل درشنا، بروز رفتارهای غیر طبیعی، واکنشهای عصبی به محرکهای خارجی، افزایش ضربات سرپوش آبششی و بی اشتهایی از مهمترین تغییرات رفتاری بود که در این ماهیها مشاهده گردید. نتایج آنالیز شاخص های بیوشیمیایی خون پس از 28 روز بیانگر تفاوت معنی دار تاثیر حشره کش زیستی نییم آزال بر میزان پروتئین(g/dl)، alp(u/l) وtg(mg/dl) بود (05/0p<) به طوری که این مقادیر با افزایش دوز سم کاهش یافته بودند. بیشترین میزان پروتئین(53/3)، tg (67/136) و alp (66/196) در گروه شاهد مشاهده گردید. پارامترهای دیگری نظیر cr (mg/dl)، bun (mg/dl)، ch (mg/dl)، glu (mg/dl) و ast(u/l) با افزایش دوز سم افزایش معنی دار(05/0p<) داشتند. کمترین میزان cr (23/0)، bun (6)، ch (129) و glu (83/55) و ast (56/4) در گروه شاهد مشاهده گردید. آلبومین با افزایش دوز سم کاهش و alt با افزایش دوز سم افزایش داشتند (05/0p>). نتایج آنالیز شاخص های هماتولوژی خون پس از 28 روز بیانگر تفاوت معنی دار حشره کش زیستی نییم آزال بر میزان hb(g /dl)، hct (%)، rbc (×106 mm3) و lym(% of wbc)بود (05/0p<) بطوریکه این مقادیر با افزایش دوز سم کاهش یافته بودند. پارامترهای دیگری نظیر pmn(% of wbc) و wbc(103cell /ml) با افزایش دوز سم افزایش معنی دار(05/0p<) داشتند. کمترین میزان pmn (27) و wbc (66/32) در گروه شاهد مشاهده گردید. در خصوص فاکتورهای mcv(fl) ،mch(pg) ، mchc(%)، mon(% of wbc)، bas(% of wbc) و eos(% of wbc) تغییرات معنی داری را شاهد نبودیم (05/0p>). بیشترین میزان hb (7/5) و hct (3/26)، rbc (6/1) و lym (33/73) در گروه شاهد مشاهده گردید. برای انجام مطالعات بافت شناسی، نمونه برداری از بافت آبشش در گروه-های تحت تیمار و شاهد انجام شد. از نظر آسیب شناسی بافتی نیز پرخونی، التهاب، تورم و هیپرتروفی در بافت آبشش ماهیان در معرض سم، مشاهده شد.

چکیده ندارد.