مفهوم پوچی که اولین بار در لغت نامه های قرن شانزدهم مطرح شد، بیانگر نوعی نقص در روح انسان و عیبی در خرد آدمی است.پوچی نوعی بیماری است که عقل و فهم آدمی باید خود را از آن محافظت کند اما هیچ مدرکی وجود ندارد که آن را غیر قابل درمان بداند. این مفهوم اغلب برای توصیف نوع خاصی از ادبیات مورد استفاده قرار میگیرد.نویسندگانی نظیر سارتر، کامو، بکت، یونسکو و سلین کوشیده اند تا تصویر دقیقی از این مفهوم را در زندگی ارائه دهند.از میان رمان های شناخته شده ای که به بررسی این مفهوم میپردازد میتوان "سفر به انتهای شب" را نام برد. تحقیق حاضر میکوشد ردپای این مفهوم را در شاهکار تمام عیار ادبیات قرن بیستم فرانسه یعنی "سفر به انتهاب شب" اثر لوئی فردینان سلین بیابد و به توصیف روشن و دقیق مفهوم پوچی در آن بپردازد.