هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان نگرانی، امید و معنای زندگی در مادران کودکان ناشنوا، کودکان مبتلا به اتیسم و کودکان با ناتوانی یادگیری در شهر اصفهان انجام گرفت. روش: نمونه مورد مطالعه متشکل از 169 نفر از مادران( 58 نفر مادران کودکان مبتلا به اوتیسم، 54 نفر مادران کودکان ناشنوا و 57 نفر مادران کودکان با ناتوانی یادگیری) بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از بین کلیه مادران کودکان 6 تا 12 ساله مبتلا به اوتیسم، ناشنوا و ناتوان در یادگیری شهر اصفهان انتخاب شد. در این پژوهش از پرسشنامه نگرانی پنسیلوانیا (pswq)، مقیاس گرایش به امیدواری بزرگسالان اشنایدر (adhs) و پرسشنامه هدف در زندگی (pil) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، روش های آماری تحلیل واریانس یک طرفه همراه با آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون بکار برده شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که میزان امید و معنای زندگی در بین سه گروه در سطح(01/0>p) تفاوت معنا داری دارد. اما میزان نگرانی گروه ها در سطح(0.01>p) معنا دار نبود. همچنین یافته ها نشان دادند که بین امید و میزان نگرانی ،امید و معنای زندگی، معنای زندگی و میزان نگرانی در سطح (0.001>p) رابطه معنادار وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که گروه ها از نظر امید و معنای زندگی با یکدیگر متفاوت اند اما از لحاظ نگرانی بین گروه های مختلف مادران تفاوت وجود ندارد. علاوه براین، در گروه ها با افزایش امید، معنای زندگی افزایش یافته و همچنین با افزایش امید و معنای زندگی، نگرانی کاهش یافته و بالعکس.