پیشینه: ارزیابی اولیه ورزشکاران می تواند اطلاعاتی در مورد سطح آمادگی جسمانی آنان ارائه دهد. سپس می توان نتایج آزمون-های بعدی را با آن مقایسه کرده و تغییرات را مورد بررسی قرار داد. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تغییرات عوامل آمادگی جسمانی کشتی گیران نوجوان پس از 4 هفته دوره آماده سازی عمومی بود. روش پژوهش: 15 نفر کشتی گیر نوجوان (سن: 94/0 ± 20/15 سال، قد: 61/9 ± 18/167 متر، وزن: 86/13± 69/47 کیلوگرم) در پژوهش حاضر شرکت کردند. آزمون در دو نوبت، قبل و بعد از 4 هفته دوره تمرینی انجام شد. پارامترهای آمادگی جسمانی شامل اندازه های آنتروپومتریک (قد، قد نشسته، طول دو دست)، توان هوازی (آزمون 12 دقیقه دویدن)، استقامت عضلانی (آزمون های دراز و نشست و بارفیکس)، سرعت (آزمون 40 یارد)، چابکی (آزمون 9×4)، انعطاف پذیری (آزمون خم شدن نشسته)، توان انفجاری (آزمون پرش طول) و ترکیب بدن (درصد چربی) بودند. یافته ها: پس از دوره تمرینی کاهش معنادار در چربی بدن و افزایش معنادار در انعطاف پذیری و توان انفجاری آزمودنی ها مشاهده شد (05/0 > p). اما هیچ گونه تغییر معناداری در مقادیر وزن بدن، سرعت، چابکی، توان هوازی و استقامت عضلانی مشاهده نشد. همچنین، رابطه معناداری بین توان هوازی و درصد چربی بدن، توان هوازی و وزن بدن، توان انفجاری و درصد چربی بدن، توان انفجاری و چابکی، توان انفجاری و سرعت، چابکی و وزن بدن، چابکی و سرعت و استقامت عضلانی بالاتنه و پایین تنه مشاهده شد (05/0 > p). اما بین توان انفجاری و وزن بدن، توان انفجاری و توان هوازی و بین سرعت و وزن بدن رابطه معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که کشتی گیران نوجوان می توانند تغییر معناداری را در چربی بدن، توان انفجاری و انعطاف پذیری در مدت 4 هفته تمرین تجربه کنند. عوامل آمادگی جسمانی کشتی-گیران نوجوان تمرین پذیر است. با وجود این، این بهبود ممکن است از آن چه که در کشتی گیران جوان و بزرگسال مشاهده می-شود، کمتر باشد. واژگان کلیدی:

این پایان نامه به ارایه ی الگویی برای بهبود عملکرد اورژا نس بیمارستانی می پردازد. در این تحقیق از رویکرد تصمیم گیری مبتنی بر شبیه سازی گسسته-پیشامد استفاده شده است. به منظور جمع آوری اطلاعات سیستم برای تهیه ی مدل اورژانس، مطالعه ای موردی بر روی بخش اورژانس بیمارستان شفای بابلسر انجام شده است. طی این مطالعه، اجزای سیستم، فرایندها و سازوکارهای آن شناسایی و پس از جمع آوری و تحلیل داده های ورودی، مدل اولیه تهیه شد. پس از ساخت مدل اولیه، مدل پیشنهادی در جهت بهبود عملکرد ساخته شد و بهترین پیکربندی ها از متغیرهای ورودی استخراج شدند. به منظور ارزیابی پیکربندی های ارائه شده، از شاخص های عملکرد زمان انتظار، مدت زمان اقامت، تعداد بیماران معالجه شده و بهره وری کل منابع استفاده شده است. در نهایت به کمک تصمیم گیری چند شاخصه به روش تاپسیس فازی، پیکربندی ها رتبه بندی شدند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که الگوی پیاده سازی پیشنهادی کارا بوده و موفق به ایجاد بهبود معنادار در شاخص های عملکرد مورد استفاده در این مطالعه می باشد.