انجام هر گونه طراحی و برنامه ریزی در زمینه ی حمل و نقل، نیازمند آگاهی از تقاضاهای واقعی آن می باشد. به عبارت دیگر پیش نیاز بسیاری از پروژه های حمل ونقلی، برآورد میزان تقاضای آینده است. به عنوان مثال در بخش حمل و نقل جاده ای، مطالعه ساخت و توسعه راهها، برنامه ریزی توسعه ناوگان، برنامه ریزی نگهداری و تعمیرات راه ها و تاسیسات جانبی آنها، مکان یابی تاسیسات (ایستگاههای پلیس راه، مجتمع های خدماتی و رفایی و.....) نیازمند تعیین مدل تقاضای حمل مسافر می باشد. برنامه ریزی و طراحی راه ها منوط به دانستن میزان ترافیک آینده است و مسافران جابجا شده بخش مهمی از این ترافیک بین شهری هستند. بنابراین برای برنامه ریزی اقتصادی و حمل و نقلی، پیش بینی میزان سفر آینده ضروری است. و این مدل تقاضا برای جابه جایی مسافر با اهمیت به نظر می رسد. از طرفی میزان مسافر جا به جا شده تابع عوامل بسیاری چون میزان جمعیت نوع فعالیت های اقتصادی، صنعتی، و پارامترهای دیگر است. هدف پایان نامه حاضر شناسایی و بررسی عوامل و پارامترهای موثر بر میزان جابجایی مسافر در شبکه راههای بین شهری کشور و همچنین مدلسازی میزان تقاضای جابجایی مسافردر شبکه راههای بین شهری کشور با توجه به داده ها و آمار حاصل ازترددشماری جاده های کشور است. به این منظور پس از جمع آوری داده های مربوط به عوامل موثر بر تقاضای سفر بین شهری مربوط به سال 85 (سرشماری عمومی)، با استفاده از تکنیک تحلیل عاملی از بین پارامترهای موثر بر تقاضای سفر، جمعیت شهری و اشتغال در بخش خدمات به عنوان موثرترین پارامترها انتخاب شدند. و با استفاده از این پارامترها و همچنین فاصله بین جفت شهرها (عامل بازدارنده) به عنوان پارامترهای مستقل و تعداد مسافر جابجا شده بین شهرها، به عنوان متغیر وابسته، مدل سازی برای هفت الگوی مختلف (تمای جفت شهرها، یک سر تهران، یک سر شهر خاص، بدون یک سر شهر خاص و سه الگو با در نظر گرفتن فاصله بین جفت شهرها ) مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که تفکیک سفرها براساس فاصله بین آن ها و همچنین بر اساس ویژگی های خاص جفت شهرها و ارائه مدل جداگانه برای هر الگو باعث افزایش شاخص برازندگی مدل ها مخصوصا در الگوی7 (مسافت بلند بین جفت شهرها) می شود که نشان دهنده ی مشابهت و نزدیکی رفتار مسافران بین شهری با فاصله بلند می باشد.