ماهیت اجرای تعهد با توجه به پیشینه فقهی، متون قانونی و آراء حقوقدانان به واقعه حقوقی بسیار نزدیک می باشد البته با این تفصیل که خود ظرفی است برای مظروف آن. پس ، متعهد گزیری از اجرای تعهد ندارد تعهدی که ممکنست صرفاً عمل مادی باشد مانند تسلیم مبیع، عمل یا ترک فعل و یا عمل حقوقی مانند انتقال سند رسمی و یا معرفی ضامن یا رهن عین معیّن. قاعده اجرای عین تعهد با تبعیت از فقه بر حول موارد مصرّح اجبار و اجرا به هزینه متعهد در قانون مدنی می چرخد و استثناءآت قانونی آن، نیز عیناً از فقه گرفته شده ولی در مواردی همچون اجرای اسناد رسمی ابتکاراتی مشاهده می شود. از مزایای اجرا در حقوق ما استفاده از دو ابزار اجرای مستقیم و غیرمستقیم می باشد که خود عاملی برای حفظ حرمت قراردادها و تعهدات طرفینی بوده و مانعی برای تخلف و عهدشکنی. و در مقایسه انواع تعهدات و نحوه اجرای آن ، می توان گفت که اجرای اسناد تجاری سهل تر بوده و دارای تضمین های بیشتری نسبت به سایر دیون می باشد اما با توجه به سیستم های حقوقی و ابتکارات و موارد عمده ای در مورد سهولت اجرای تعهد یا تغییر و چگونگی برداشت از مندرجات حقوقی مشاهده می شود که در اینکوترمز یا کنوانسیون های بین المللی ابزارهای متعددی برای جانشینی اجرای تعهد هنگامی که متعهد از اجرا عاجز می ماند پیش بینی گردیده که در حقوق ما کمتر به آن پرداخته شده است. و در مواجهه با عوامل متعددی که رابطه متعهد و متعهدله دچار تغییر شده یا موضوع تعهد و اجرا دچار صعوبت یا تعلیق می گردد تحولات شگرفی در نظام های حقوقی مشاهده می گردد و اگر چه در فقه، قواعد و نظریات متعددی وجود داشته که می تواند بستر مناسبی برای بازبینی قواعد اجرای عین تعهد فراهم آورد ولی با توجه به اینکه افراط و تفریط های زیادی در این مهم در نظم حقوقی کشور صورت پذیرفته که اوج آن مربوط به روابط مالک و مستاجر و وضع قوانین متعدد از سال 1339 تا 1376 می باشد ، بکار بستن معاذیر یا عوامل تبدیل اجرا تعهد چنان در مذاق مقنن تلخ گردید که عطای عدالت و انصاف در قراردادها را به لقای دعاوی متعدد و تردید در لزوم قراردادها بخشید و غیر از فورس ماژور به سایر موارد به دیده تردید و انکار می نگرد امری که در سایر نظام های حقوقی با مفاهیم فراستریشن ، هارد شیپ و غیره مورد مداقه واقع شده و در عین احترام به لزوم قراردادها طبقه بندی و هدفمند گردیده است.به همین جهت با بهره مندی از ابتکارات قوانین بین المللی و حقوق کشورهای پیشرفته که تمایل زیادی به تعادل بخشی به حقوق طرفین قرارداد داشته و خود را از قالبهای خشک و جامد قواعد گذشته دور ساخته اند نامساعدی قاعده اجبار را به رخ کشیده تا شاید از این دست پژوهش ها نقطه ای برای واکاوی قوانین در محافل علمی و قانونگذاری ایجاد نماید و با به چالش کشاندن قواعد الزام و آثار نا مطلوب آن قانون را از بن بست خارج سازیم .

چکیده امروزه با افزایش ایجاد مقاومت های دارویی در درمان بیماری ها و بویژه بیماری های انگلی، همچنین وجود عوارض جانبی این ترکیبات شیمیایی، استفاده از داروهای گیاهی در درمان بیماری های انگلی در سرتاسر جهان به شدت افزایش یافته است. موارد ابتلا به لیشمانیوز پوستی در ایران به شدت بالا می باشد به طوری که سازمان جهانی بهداشت اعلام نموده است که 90% موارد لیشمانیوز جلدی سرتاسر جهان، سالانه در ایران، عراق، افغانستان، عربستان، سوریه و برزیل تشخیص داده می شود. در این پژوهش به منظور مقایسه اثر ضد لیشمانیایی اسانس روغنی اسطوخودوس گونه لاوندولا آفیسینالیس با داروی شیمیایی گلوکانتیم، ابتدا اسانس روغنی یادشده از گیاه تازه ی خشک و پودر شده مربوطه با عملیات تقطیر با بخار آب تهیه شده و سپس غلظت های 5/0%، 5/1%، 5%، 10%، 15% و 20% از اسانس و غلظت 8/33 درصد از داروی شیمیایی گلوکانتیم، به محیط کشت انگل لیشمانیا ماژور اضافه شد. این محیط کشت دارای 106×1 پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در هر میلی لیتر بود. تعداد انگل های زنده پس از اضافه کردن اسانس روغنی و داروی شیمیایی در زمان های 24، 48 و 72 ساعت به وسیله رنگ حیاتی تریپان بلو 10% و با استفاده از لام نئوبار شمارش شد. این آزمایش 3 بار تکرار شد. نتایج بدست آمده نشان داد که سرعت تکثیر پروماستیگوت ها پس از افزودن اسانس گیاهی به میزان قابل توجهی کاهش یافت و از نظر آماری معنی دار بود (05/0p<). در غلظت های 10%، 15% و 20% علاوه بر کاهش سرعت تکثیر، اثر کشندگی نیز مشاهده شد به طوری که در ساعت 72 هیچ انگلی در گروه های مذکور مشاهده نگردید. به جز این 3 گروه در غلظت های 5%، 5/1% و 5/0% تفاوت قابل ملاحظه ای در تعداد انگل زنده باقی مانده با گروه داروی شیمیایی مشاهد نشد (05/0p>). این تحقیق بیانگر تأثیر ممانعت کننده گی رشد و کشنده گی اسانس روغنی اسطوخودوس در شرایط آزمایشگاهی بر روی شکل پروماستیگوت لیشمانیا ماژور می باشد. کلمات کلیدی: اسطوخودوس، لیشمانیا ماژور، گلوکانتیم