صلح همانند آرمانهائی نظیر عدالت و امنیت، یکی از ارزشهای انسانی شناخته شده در همه فرهنگها، تمدنها و نظامهای فکری است که در طول تاریخ بشر انسانها را دلمشغول نموده است. صلح شرایطی آرام، خالی از تشویش، کشمکش و ستیز است. صلح هم معنای لغت آشتی است و می توان آن را با خیر و سعادت نیز مرتبط دانست. دستیابی به صلح پایدار و ریشه کن کردن عواملی که صلح و امنیت را به خطر می اندازد نگرانی اصلی و همیشگی بشر در زندگی اجتماعی دوران معاصر است.از آنجا که صلح دغدغه مشترک فرهنگ های انسانی است و گفت و گو فرآیند تعامل وتبادل دغدغه هاست بنابراین، گفت وگوی بین فرهنگی می تواند در راستای صلح باشد. فرهنگ یک گفت و گو است، یعنی تبادل ایده، اندیشه وتجربه واحترام به ارزشها وسنت های دیگران.بنابراین، احترام به حقوق دیگران که همان صلح است، تنها راه گسترش مناسبات فرهنگی و تفاهم بین ملت های مختلف در نظر گرفته شده است. بر این اساس، تبادل آثار هنری، دستاوردهای علمی، ارتباط رسانه ای و تبادلات آموزشی، چهره بارز مناسبات فرهنگی هستند که در نهایت، به صلح وثبات امنیت جهانی ونیز توسعه فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی ملت های مختلف منجر خواهد شد. به این معنا، گفت و گوی بین فرهنگی با ارتقای شناخت فرهنگی می تواند به وفاق عملی ختم شود. به عبارت دیگر،گفت و گوی بین فرهنگی می تواند با ارتقای فرهنگ ها در راستای برقراری صلح جهانی باشد. گفت و گوی بین فرهنگی(تمدنی) می تواند بین سه مقوله گفت و گو، فرهنگ وصلح ارتباط برقرار کند. اگر تکامل فرهنگی معطوف به صلح است و اگر رابطه فرهنگی در راستای صلح قرار دارد، گفتگو از یکسو، فرهنگ را به سوی تفاهمی شدن کمال می بخشد و از سوی دیگر، رابطه فرهنگی را به سوی صلح وساطت می کند. بنابراین، گفت و گوی بین فرهنگی مکانیسمی است که می تواند از طریق تکامل فرهنگی و تعمیق روابط بین فرهنگ ها صلح را ممکن سازد. اکنون فرضیه این است که اگر در ایران مرکز گفتگوی بین المللی با تسهیلات لازم، جهت اجتماعات صلح جویانه و فرهنگی احداث گردد، می تواند فضایی مناسب جهت طرح فرا گفتمانی ارتباط بشری- به ویژه در خاورمیانه - را فراهم کند. از این رو بررسی این موضوع از طریق تحلیل فضاها به استناد تصاویر و نقشه های موجود و همچنین تجزیه و تحلیل مراکز گردهمایی و مراکز صلح ساخته شده در خارج یا داخل از کشور می باشد.