در سلسله مراتب تئاتری کارگردان یک عنصر تازه وارد محسوب می شود که تنها حاصل یک قرن است.نیاز به کارگردان در بسیاری از جنبش های تئاتری اواسط قرن نونزدهم آغاز شد و فردی تنها برای کنترل کردن، هماهنگی و ترکیب عوامل صحنه پا به عرصه گذاشت. این در حالی است که با گذشت یک قرن، همسو با رشد روز افزون صنعت، تکنولوژی و رسانه، گرایشات نوین کارگردانی در پیوند زدن تئوری های نو با عمل به وجود آمد و اجرا به عنوان مقوله نظری و در مقام عمل گسترش فراوانی یافت و فرهنگ اجرا دگرگون شد. در این عصر که درام، تئاتر و اجرا از یکدیگر متمایز می شوند انگاره های کارگردانی هم تغییرات زیادی می طلبند و نیاز به پرورش دارند.این رساله با هدف معرفی راهکارهایی در زمینه پرورش انگاره ذهنی کارگردان در مسیر اجرا کوشید نگاه ویژه ای به نظریه اجرایی ریچارد شکنر داشته باشد و در این راستا نگرش نویی ارائه دهد.