استفاده از لوح های ترکیبی به علت مزایای فراوان آن ها در حال گسترش است؛ اما بکارگیری این لوح ها در صنعت نیازمند استفاده از روش هایی برای چیره شدن بر مشکل کاهش شکل پذیری این لوح ها نسبت به مواد پایه ی آن هاست. از آن جایی که فرآیند شکل دهی هیدرومکانیکی به عنوان یک فرآیند تولیدی با کاربرد روزافزون برای دستیابی به نسبت های کشش بالاتر، امکان تولید قطعات پیچیده تر و همچنین توزیع یکنواخت تر ضخامت نسبت به فرآیند کشش عمیق متداول مطرح است، مطالعه ی شکل دهی ورق های ترکیبی به کمک روش کشش عمیق هیدرومکانیکی در این پایان نامه مورد توجه قرار گرفت. در این پایان نامه شکل دهی هیدرومکانیکی فنجان های استوانه ای شکل از لوح های ترکیبی گرد فولادی با چند نسبت ضخامت، با استفاده از روش اجزاء محدود و مطالعه ی تجربی بررسی شده وعلاوه بر مقایسه ی ناحیه ی کاری لوح ها با نسبت های ضخامت مختلف، اثر برخی از پارامتر های فرآیند بر توزیع ضخامت و جابجایی خط جوش محصول مطالعه شده است. نتایج حاصل نشان می دهند که ناحیه ی کاری لوح های ترکیبی به ناحیه ی کاری ورق پایه ی نازک تر آن ها بسیار نزدیک است و با افزایش نسبت ضخامت این ناحیه خصوصا در حد بالایی کوچک تر می شود. افزایش نسبت کشش، افزایش نسبت ضخامت لوح ها، افزایش اصطکاک بین ورق گیر و ورق و کاهش اصطکاک بین سنبه و ورق، افزایش نازک شدگی و جابجایی خط جوش در محصول را به همراه دارند. افزایش فشار نهایی سیال محفظه، کاهش جابجایی خط جوش و نازک شدگی در کف فنجان و همچنین افزایش نازک شدگی در دیواره را موجب می شود.تغییر در اصطکاک بین رینگ کشش و ورق وفشار اولیه ی سیال تاثیر چندانی بر جابجایی خط جوش ندارند. برای فشار اولیه بر اساس بیشینه ی نازک شدگی یک مقدار بهینه وجود دارد.