یکی از مهم ترین معیارهای درجه توسعه یافتگی یک کشور، جایگاه و اعتباری است که زنان در آن کشور برخوردارند. زنان نه فقط نقش بسزایی در تحقق توسعه اجتماعی و سیاسی دارند، بلکه بعنوان یک نیروی فعال و سازنده می توانند بر سرعت فرایند توسعه اقتصادی و تسریع عدالت اجتماعی بیفزایند. امروزه مقوله زنان و به ویژه مشارکت آنان در تصمیم گیری ها و تصدی مشاغل بالای مدیریتی کشورها مورد توجه صاحب نظران علوم مختلف دنیا قرار گرفته است. این گرایش در سطح جهانی و سازمان های بین المللی نیز کاملا مشهوداست. اصولا یکی از شاخص های مهمی که به عنوان معیار توسعه جنسیتی و نیز توانمند سازی جوامع مورد توجه قرار می گیرد، میزان مشارکت زنان در تصمیم گیری های کلان کشور، از جمله عالی ترین مقام های اجرایی کشورهاست. در جمهوری اسلامی ایران، علی رغم برنامه ریزی ها در این زمینه، مساله امکان حضور زنان در عرصه تصمیم گیری های کلان کشوری پیشرفت چندانی نداشته است و به نظر می آید که زنان در این مسیر با مسائل و مشکلات زیادی مواجه هستند. مروری بر نقش زنان در طول تاریخ مکتوب ایران نشان می‏دهد که همیشه زنان، جویای مشارکت و فعالیّت سیاسی بوده اند، نمونه های آن را با ورق زدن صفحه های کتاب تاریخ کشورمان می توان یافت. ازاین رو رساله حاضر ازیک سو درصدد است تا به بررسی سیر مشارکت سیاسی زنان از انقلاب مشروطه تا دوران حاضربپردازد و ازسوی دیگر، موانع و محدودیت های عرفی و قانونی که در این زمینه برای زنان وجود دارد را، مورد بررسی و کنکاش قرار دهد. همچنین با تهیه پرسشنامه و این موانع را مورد بررسی میدانی قرار دهد. از این رو بنابر هدف تحقیق در صدد پاسخگویی و دستیابی به سوال و فرضیه زیرهستیم. اصلی ترین موانع مشارکت سیاسی زنان در تصدی مناصب عالی سیاسی در ایران از انقلاب مشروطه تاکنون چه بوده است؟و فرضیه تحقیق نیز چنین می باشد. هر چند عوامل محدود کننده مختلفی را می توان برای نابرابری مشارکت سیاسی زنان در قدرت سیاسی ذکرکرد، اما محدودیت های عرفی و گاه قانونی حاکم، نقش مهم تری را در کاهش و دستیابی زنان ایرانی برای کسب مناصب عالی سیاسی از انقلاب مشروطه تاکنون، ایفا می کنند.