به دلایل متعددی ، در بسیاری از نقاط جهان ساختمان ها و ابنیه تاریخی و قدیمی گرامی داشته می شوند. در بسیاری از موارد اعتقاد بر این است که تبدیل این ابنیه به مکانهای روزمره زندگی مانند مکا ن ها ی آموزشی ، فرهنگ سراها و سازمان های عمومی با هویت های مرتبط ، به صورت مستقیم بر رفتار افراد تأثیر می گذارد بدون اینکه پیشاپیش و خود آگاه نگرش ها و باورهای آن ها را تحت تأثیر قرار داده باشد.در حقیقت زمینه ای را فراهم می سازد تا این تعامل از تغییرات رفتاری متناسب با فرهنگ آغاز شود و به تدریج مخاطب خود را به ریشه ها و هویت تاریخی اش پیوند زند. در این راستا مسأله مورد تحقیق این پژوهش این است که چگونه می توان آثار و ابنیه تاریخی را از مجاری دقیق و دستکاری نشده به زندگی روزمره مردم وارد کرد بگونه ای که این آثار نه در تقابل، که در همراهی با عناصر قابل درک و پسند مدرن در زندگی روزمره قرار گیرند و تنوع و معنای مورد نظر را نیز وارد زندگی مخاطبان کنند و همچنین ترکیبی هماهنگ از سنت و مدرنیته از لحاظ بصری و معنایی را به عنوان یک کلیت بی نقص به مخاطبان عرضه دارند؟ برای پاسخ به این مسأله در این تحقیق به پنج سوال پاسخ داده شده است. آیا فرهنگ سرا می تواند یکی از گزینه های مناسب برای تغییر کاربری ابنیه تاریخی برای ورود به زندگی روزمره مردم باشد؟ آیا کاروان سراهای قدیمی قابلیت تبدیل به برخی مکان ها با کاربری امروزی را دارند؟ آیا عناصر بصری ابنیه مربوط به دوران معماری اسلامی می توانند پیوندی مناسب با هویت اسلامی امروز مردم ایران برقرار کند؟ آیا پیشینه تاریخی یک شهر می تواند نقطه قوتی برای توسعه دیدگاه تغییر کاربری ابنیه تاریخی به مکان های جدید در زندگی روزمره مردم محسوب شود؟ آیا ترکیب عناصر تزئینی و بصری معماری دوره اسلامی با عناصر کاربردی مدرن می تواند منجربه خلق فضاها ، مبلمان و چیدمان خلاق، جدید و موثر برای جلب نظر مخاطب باشد؟ در این پژوهش کاروان سرای عباسی نیشابور به عنوان نمونه عملی تحقیق مورد نظر قرار داده شده است و چگونگی طراحی فضای داخلی آن برای تبدیل به فرهنگ سرا با الهام از هنر دوره صفویه و تلفیق آن با عناصر بصری مدرن مورد بحث قرار گرفته است و در نهایت طرح منتخب برا ی غرفه فیروزه فروشی ارائه شده است.