چکیده دو آزمایش جداگانه به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف پسمانده کمپوست قارچ (5، 10، 15، 20، 25 و 30 درصد) و ورمی-کمپوست (0، 10، 20، 30، 40، 50، 60، 70 و 80 درصد) بر رشد، گلدهی و خصوصیات پس از برداشت گل شاخه بریده داوودی(dendranthema grandiflora) صورت گرفت. محیط کشت مرسوم ( شاهد) شامل مخلوطی از 70 درصد خاک زراعی و 30 درصد شن (حجمی/حجمی) بود. تیمارها شامل پسمانده کمپوست قارچ و ورمی کمپوست بود که با محیط کشت پایه مخلوط شدند. آزمایش ها به صورت طرح فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تکرار در گلخانه دانشگاه محقق اردبیلی در سال های 88 - 89 انجام شد. نتایج حاصل از دو آزمایش نشان داد که گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی مقادیر کمتر کمپوست دارای بیشترین میزان ارتفاع بوده و با شاهد تفاوت معنی داری را نشان دادند (p?0.05). گیاهان تولید شده در بسترهای حاوی مقادیر کمتر کمپوست نسبت به سایر گیاهان تعداد برگ بیشتری را دارا بودند. همچنین نتایج نشان داد که برگ گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی (5، 10، 15 و 30 درصد) پسمانده کمپوست قارچ دارای بالاترین میزان کلروفیل بودند. گل های پرورش یافته در بسترهای حاوی 15 درصد کمپوست در آزمایش اول سریع تر گل دادند، در حالی که در آزمایش دوم گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 10 درصد ورمی کمپوست نسبت به سایر گیاهان گلدهی سریع تری داشتند. بالاترین و کمترین شاخص سطح برگ به ترتیب مربوط به گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی 10 درصد کمپوست و 40 درصد ورمی کمپوست بود. بیشترین میزان وزن تر و خشک، در گیاهان تولید شده در بسترهای حاوی 10 درصد ورمی کمپوست به دست آمد. در رابطه با شاخص های پس از برداشت، بیشترین میزان طول عمر گل در آزمایش های اول و دوم به ترتیب در گیاهان پرورش یافته در بسترهای حاوی 5 درصد کمپوست و 10 درصد ورمی کمپوست حاصل شد. بسترهای حاوی 40 درصد ورمی-کمپوست اثر منفی بر صفت های اندازه گیری شده داشت. گیاهان کشت شده در بستر کشت (50، 60، 70 و 80 درصد) ورمی-کمپوست یک هفته بعد از کاشت از بین رفتند. بیشترین میزان نیتروژن کل، فسفر و کلسیم مربوط به گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 30 درصد کمپوست بود. بیشترین میزان پتاسیم، منیزیم، آهن و منگنز به ترتیب در گیاهان پرورش یافته در بستر های کشت حاوی 30 و 40 درصد ورمی کمپوست و 15 درصد کمپوست مشاهده شد.

به منظور بررسی تاثیر غلظت های مختلف نانو ذرات آهن (10، 100، 1000 و 2000) و اسید هیومیک (100، 1000 و 2000) بر رشد، گلدهی و خصوصیات پس از برداشت گل شاخه بریده رز رقم "سفید نابلس" در شرایط کشت هیدروپونیک، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار در گلخانه دانشگاه محقق اردبیلی در سال های 91-92 انجام شد. از فرمول محلول غذایی وان زیندرن باکر تغییر یافته (1986) استفاده شد که این محلول غذایی در آب دو بار تقطیر حل شدند. ph محلول غذایی بین 8/5-5/5 توسط دستگاهph متر تنظیم شد. غلظت های مختلف نانو ذرات آهن و اسید هیومیک به سطل های 30 لیتری حاوی محلول غذایی اضافه شدند و روزانه دو مرتبه و در هر مرتبه بسته به مرحله رشد 50 الی 150 میلی لیتر محلول به هر گلدان اضافه شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که غلظت 1000 میلی گرم در لیتر اسید هیومیک تاثیر معنی داری در افزایش ارتفاع و قطر ساقه گیاه نسبت به سایر غلظت ها از خود نشان داد، در حالی که تیمار نانو ذرات آهن بر شاخص های ارتفاع، تعداد برگ و قطر ساقه گیاه و تیمار اسید هیومیک بر شاخص تعداد برگ گیاه تاثیر معنی داری نشان ندادند. میزان کلروفیل گل رز در غلظت های 1000 میلی گرم بر لیتر نانو ذرات آهن و 100 میلی گرم بر لیتر اسید هیومیک تاثیر مثبت و معنی داری نسبت به سایر غلظت ها داشتند. غلظت های بالای نانو ذرات آهن و اسید هیومیک (1000 میلی گرم در لیتر) تاثیر معنی داری در ارتفاع شاخه، وزن کل شاخه بریده، وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه و وزن خشک کل نسبت به سایر غلظت ها نشان دادند، و همچنین اثر نانو ذرات آهن بر وزن تر نسبی تاثیر معنی داری داشت. در اندازه گیری های پس از برداشت (وزن محلول جذب شده، وزن تر بوته، وزن خشک بوته، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه، سطح برگ، زمان تا گلدهی و قطر گل) تیمارهای مختلف نانو ذرات آهن و اسید هیومیک تاثیر معنی داری بر بهبود شاخص ها نداشتند. طول عمر توسط نانو ذرات آهن افزایش پیدا کرد همچنین گل رز سفید نابلس به عنوان نافرازگرا شناخته شد. در این پژوهش اثر اسید هیومیک بر میزان فسفر و کلسیم و اثر نانو ذرات آهن بر میزان پتاسیم و فسفر معنی دار شد در حالی که تاثیر تیمارهای مختلف آزمایشی بر میزان سدیم اختلاف معنی داری نشان نداد.

به منظور بررسی اثرات غلظت های مختلف پراکسید هیدروژن ، نانو سیلور، اس-کاروون و اسید آسکوربیک بر خواص فیزیکوشیمیایی گل بریده مریم،دو آزمایش مجزا در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تکرار در هر تیمار در آزمایشگاه پس از برداشت دانشگاه محقق اردبیلی طی سال 92-91 اجرا شد. غلظت های استفاده شده از این تیمارها در آزمایش اول با آزمایش دوم متفاوت بود.. نتایج حاصل از آزمایش اول نشان داد که سطوح 100، 200 و 400 مایکرومولار پراکسید هیدروژن تاثیر معنی داری بر طول عمر گلجایی، محلول جذب شده و وزن تر نسبی داشتند و غلظت 100 مایکرومولار عمر گلجایی بالاتری داشت، در حالیکه غلظت های بالاتر اثر معنی داری نداشتند. تیمار نانو سیلور در همه سطوح اثر معنی داری بر عمر گلجایی، وزن تر نسبی و محلول جذب شده داشت و سطح 60 میلی گرم بر لیتر عمر گلجایی بالاتری داشت. تیمار اس- کاروون در سطوح 5/0 و 1 میلی مولار اثر معنی داری بر عمر گلجایی، محلول جذب شده و وزن تر نسبی داشت و سطح 1 میلی مولار عمر گلجایی بالاتری داشت. نتایج حاصل از آزمایش دوم و سوم نشان داد که همه سطوح پراکسید هیدروژن اثر معنی داری بر صفات مورد ارزیابی داشته و سطح 50 مایکرومولار طول عمر گلجایی بالاتری داشت. تیمار نانو سیلور در همه سطوح اثر معنی داری بر عمر گلجایی و محلول جذب شده داشتند. در حالیکه اثر تیمارها بر وزن تر نسبی معنی دار نبود، ولی در مقایسه با شاهد آن را بهبود بخشیدند. همچنین سطح 50 میلی گرم بر لیتر عمر گلجایی بالاتری داشت. تیمار اس-کاروون در سطوح 1 و 2 میلی مولار اثر معنی داری بر عمر گلجایی و محلول جذب شده داشت. سطوح 1 و 2 میلی مولار به ترتیب در آزمایش دوم و سوم عمر گلجایی بالاتری را دارا بودند.