دوچرخه سواری یکی از رشته های ورزشی پرطرفدار می باشد که در حین اجرای آن ورزشکاران وضعیت های بدنی خاصی را به خود می گیرند که این وضعیت ها در طولانی مدت ممکن است منجر به بروز اختلالات یا ناهنجاری هایی در بدن آنها شود. لذا هدف از این مطالعه مقایسه میزان انحناهای ستون فقرات (گردن، پشت، کمر) دوچرخه سواران با افراد غیر ورزشکار بود. در مجموع وضعیت بدنی 40 دوچرخه سوار حرفه ای (میانگین و انحراف استاندارد، سن 13/4 ± 95/26 سال، قد 02/7 ± 5/176 سانتی متر، وزن 61/7 ± 55/70 کیلوگرم) با میانگین سابقه دوچرخه سواری 94/3 ± 65/9 سال و 40 دوچرخه سوار آماتور (میانگین سن 03/3 ± 22/19 سال، قد 14/4 ± 2/171 سانتی متر، وزن 39/6 ± 04/69 کیلوگرم) با میانگین سابقه دوچرخه سواری 04/1 ± 78/2 سال و 40 غیر ورزشکار (میانگین سن 16/2 ± 35/23 سال، قد 58/5 ± 48/169 سانتی متر، وزن 7/8 ± 02/69 کیلوگرم) در این مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفت. انحناهای گردنی، پشتی و کمری ستون فقرات به ترتیب با استفاده از گونیامتر و خط کش منعطف اندازه گیری شد. داده ها از طریق آنالیز واریانس یک طرفه (anova) و ضریب همبستگی پیرسون در سطح )05/0(p< مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تفاوت معنی داری )05/0(p< در میانگین زاویه سر بین دوچرخه سواران حرفه ای 46/7 ± 35/44، آماتور 6/7 ± 9/38 و افراد غیر ورزشکار 5/7 ± 2/30 مشاهده شد، به طوری که زاویه سر دوچرخه سواران حرفه ای بیشتر از دوچرخه سواران آماتور و افراد غیر ورزشکار بود. در خصوص زاویه کیفوز تفاوت معنی داری بین دوچرخه سواران حرفه ای 56/6 ± 36/49 و آماتور 42/5 ± 53/45، حرفه ای و افراد غیر ورزشکار 45/6± 45/43 مشاهده شد )05/0(p<، اما بین دوچرخه سواران آماتور و افراد غیر ورزشکار تفاوت معنی داری مشاهده نشد )05/0(p>. در ارتباط با زاویه لوردوز تفاوت معنی داری بین دوچرخه سواران حرفه ای 7/3 ± 68/29 و افراد غیر ورزشکار 5/4 ± 81/33 و دوچرخه سواران آماتور 3/3 ± 36/30 با افراد غیر ورزشکار مشاهده شد )05/0(p<، اما تفاوت بین دوچرخه سواران حرفه ای و آماتور معنی دار نبود )05/0(p>. از نتایج این مطالعه می توان نتیجه گرفت که دوچرخه سواران در حین تمرینات و مسابقات برای غلبه بر مقاومت هوا و بهبود عملکرد، ستون فقرات خود را در وضعیت خمیده به جلو قرار می دهند و در این وضعیت برای دیدن مسیر حرکت سر خود را بالا می آورند که این وضعیت ها در طولانی مدت باعث افزایش زاویه سر و انحنای پشتی و کاهش لوردوز کمری در آنها می شود. لذا مربیان و دست اندرکاران پزشکی تیم ها بایستی این موضوع را مورد توجه قرار داده و به منظور جلوگیری از تغییر شکل بدن ورزشکاران انجام تمرینات کششی و تقویتی ویژه را به آنها توصیه کنند.