هدف این پژوهش مقایسه پاسخ برخی از فاکتورهای انعقادی دختران فعال و غیرفعال پس از یک جلسه فعالیت هوازی متوسط بود. مطالعه حاضر بشکل مداخله ای بر روی 11 آزمودنی فعال(میانگین سن 6/1±22 سال، وزن 3/5±8/57 کیلوگرم، قد 8/3±1/165 سانتی متر، درصد چربی 7/2±9/23، شاخص توده بدنی 6/1±2/21 و حداکثر اکسیژن مصرفی 7/1±3/38 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) و 11 آزمودنی غیرفعال)میانگین سن 8/0±7/21سال، وزن 3/6±1/56 کیلوگرم، قد 6/6±2/165 سانتی متر، درصد چربی 3±9/26، شاخص توده بدنی 1/3±7/20 و حداکثر اکسیژن مصرفی 4/2±5/33 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) صورت گرفت. پروتکل اجرا بمدت 5 دقیقه گرم کردن و 30 دقیقه دویدن با شدت 75-70% حداکثر ضربان قلب ذخیره بود. از هر آزمودنی در دو نوبت صبح و عصر حداقل پس از 6 ساعت ناشتا؛ و در هر نوبت سه بار(قبل، بلافاصله و 30 دقیقه پس از اجرا) خون گیری بعمل آمد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس بصورت اندازه گیری های مکرر دو عاملی در سطح 05/0=? تحلیل شد. نمونه های خونی برای تعیین برخی از فاکتورهای انعقادی(زمان پروترومبین، زمان ترومبوپلاستین، فیبرینوژن و فاکتور viii) و شمارش پلاکت مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که سطح آمادگی افراد بر پاسخ بعضی از فاکتورهای انعقاد خون موثر بوده بطوریکه سرعت و میزان پاسخ به فعالیت و برگشت بحالت اولیه بعد ا