چکیده فرسودگی و تخریب بافت های قدیمی شهری در ایران طی چند دهه اخیرچنان ابعاد گسترده ای به خود گرفته که امنیت و هویت مدنی فضاهای شهری را به شدت تهدید می کند. شهر دامغان که یکی از شهرهای قدیمی می باشد، دارای بافت های قدیمی و فرسوده با وسعت زیاد است نظیر: محله امام، محله معصوم زاده، محله دباغان، محله ارگ و محله خوریا و..... محله ی خوریا که تقریبا در مرکز شهر واقع گردیده، با وجود دو آثار تاریخی مسجد جامع و مقبره پیر علمدار، بافت آن دارای مسائل و مشکلات فراوانی است. نارسایی های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی موجب رکود و فرسودگی آن گردیده که عمده ترین پیامد آن، مهاجرت ساکنین اولیه و اصلی بافت به نواحی دیگر، جمعیت پیر و مسن در محدوده و سرانجام ورود ساکنین نا آشنا با بافت محله و عدم دلبستگی به آن می باشد. جهت بررسی و تبین موضوع تحقیق از روش های تحقیق توصیفی - تحلیلی، پیمایشی استفاده شده است. هدف از بیان این موضوع ایجاد هماهنگی و سازگاری بین بافت قدیم و جدید، حفظ هویت تاریخی و سرانجام رسیدن به یک توسعه ی پایدار شهری است. در این تحقیق سعی شده است که ضمن بررسی و تجزیه وتحلیل مسائل و مشکلات و ویژگی های اجتماعی و اقتصادی ساکنین این محله و ارائه ی راهکار، تا حدودی بتوان به رفع مشکلات این محله کمک نمود. بلند مرتبه سازی، افزایش اختیارات مردم جهت مشارکت، ساماندهی وضعیت ترافیکی، ایجاد فضای سبز و مراکز گردشگری، حفظ هویت تاریخی و جذب سرمایه گذاران محلی مهمترین یافته های این پژوهش در زمینه ساماندهی بافت فرسوده ی محله خوریای دامغان می باشد. واژه های کلیدی فرسودگی بافت قدیمی، تجدید حیات، ساماندهی، مراکز فرسوده شهری