روشهای شیمی درمانی و رادیوتراپی رایج در درمان بیماری سرطان اغلب باعث از دست رفتن قدرت باروری وآسیبهای جدی به بافت تخمدان می شود.ازجمله اقدامات بالینی دردرمان بیماران سرطانی (سرطان تخمدان ، سینه یا رحم)،و بیمارانی که دچار مشکل تولیدمثلی می باشند پیوند بافت تخمدان درون عضله یا قسمتی از کپسول کلیه و یا زیر صفاق،برای بازگشت باروری آنها می باشد. از بحثهای بسیار مهم و اساسی مطرح در این روش،ایســکمی اولیه در بافت پیوندی وآسیب حاصله به بافت در اثر عدم خونرسانی کافی در اطراف بافت می باشد.هدف اصلی در این مطالعه استفاده از فاکتور رشد اندوتلیال عروق(vegf) برای افزایش میزان رگزایی و خونرسانی در اطراف بافت پیوندی و پس از آن بررسی، میزان کیفیت و بلوغ اووسیت های بدست آمده از بافت پیوندی می باشد. روش کار: بدین منظور کار به دو بخش تقسیم شد ، در مرحله اول تعداد (30=n) سر موش21 روزه ماده مورد جراحی پیوند یکطرفه تخمدان قرار گرفتند.تخمدانها درون عضله سرینی سمت چپ گذاشته شدند در مرحله دوم تعداد (40=n) سرموش ماده 21 روزه به چهار گروه تقیسم شده و در هر گروه 10= nبا دوزهای( 0.5،1،2،4میکرو گرم/ میلی لیتر ( از فاکتور رشد رگزایی vegf در حین پیوند به بافت تخمدان گذاشته شده درون عضله تزریق شد.پس از سپری شدن 21 روز از پیوند در هر دو گروه، موشها توسط فاکتورهای القاکننده pmsg و hcg القا شده و تخمدان آنها از درون عضله جدا شده از تخمدان های پیوندی برشهای بافتی تهیه و برای رنگ آمیزی h&e و تست tunel و ایمونوهیستوشیمی مورد استفاده قرار گرفتند.تا به اپتیمم دوز فاکتور vegfدست یابیم پس ازتشریح تخمدان (چه پیوندی و چه تخمدان مقابل) تعداد تخمک های حاصله شمارش شد و برای(in-vitro maturation) ivmو (ivf(in-vitro fertilization از آنها استفاده شد . همچنین تعدادی از فولیکولهای حاصله از بافت پیوندی کشت داده شدند. نتایج : افزودن فاکتور رگزایی vegf به تخمدان پیوندی با توجه به داده های هیستولوژی و تصاویر ایمونوهیستوشیمی بر روند رشد فولیکولها و نیز افزایش تعداد آنها پس از پیوند تأثیرداشته و در بهبود ایسکمی نیز نقش ایفا کرده است، اما نسبت به گروه کنترل این اختلاف معنی دار نبوده است. بحث : رگزایی انجام شده در اطراف بافت پیوندی توسط فاکتور vegfمنجر به افزایش میزان خونرسانی به پیوند، افزایش دسترسی بافت به اکسیژن و مواد مغذی ودر نتیجه کاهش اثر ایسکمی بر روی بافت پیوندی بوده که خونرسانی بهتر بر روند رشد فولیکولها و اووسیتهاو نیز افزایش تعداد آنها پس از پیوند تأثیرمستقیم داشته است.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر آموزش مثبت نگری بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش افسردگی، اضطراب و استرس در نوجوانان پسرکانون اصلاح و تربیت شهرستان زاهدان بود. جامعه آماری را 41 پسر ساکن در کانون اصلاح و تربیت در سال 1392 با گستره سنی 18-12 سال شهر زاهدان تشکیل دادند. نمونه به روش سرشماری انتخاب شدند و به طور جفتی همتا شدند و سپس در دو گروه آزمایش (21 نفر) و گروه گواه (20 نفر) به روش تصادفی جایگزین شدند. از پرسشنامه کیفیت زندگی و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. گروه آزمایش در کارگاه آموزش مثبت نگری طی 8جلسه شرکت کردند. بعد از اتمام جلسات آموزشی، پس آزمون و یک ماه بعد آزمون پیگیری اجرا شد. اطلاعات به کمک روش کواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبت نگری بر کاهش افسردگی، اضطراب و استرس و سطح کیفیت زندگی(بعد جسمی و روانی) در مرحله پس آزمون موثر بوده است، اما در مرحله پیگیری در استرس، و کیفیت زندگی (بعد جسمی و روانی ) تفاوتی بین دو گروه آزمایش و کنترل مشاهده نشد.