از آنجایی که روند همگرایی گویش های ایرانی به سمت زبان فارسی معیار و نفوذ رسانه های گروهی آنها را به شدت آسیب پذیر کرده است، بررسی و توصیف آنها از جهات مختلف از منظر زبان شناسی بسیار حائز اهمیت است. هدف از انجام این پژوهش ارائه ی توصیفی جامع و منسجم از روابط واژگانی گویش لکی نورآبادی و همچنین بررسی ویژگی های منحصر به فرد هر یک از آنها در قالب رویکرد معنی شناسی ساختگرا است. روش انجام این پژوهش توصیفی– تحلیلی و داده های آن هم از طریق کتابخانه، اینترنت و فرهنگ های لکی جمع آوری شده اند. پس از جمع-آوری 9781 واژه از فرهنگ واژگان لکی به فارسی (عسگری عالم، 1384)، فرهنگ لکی (ایزدپناه، 1367) و بخش واژه نامه ی کتاب دستور زبان لکی، ضرب المثل ها و واژه نامه (عالی پور، 1384) و تجزیه و تحلیل آنها، نتایج زیر حاصل شد : 1) تقریبا کلیه ی روابط واژگانی در گویش لکی نورآبادی وجود دارند که بیش از 56% از کل واژگان این گویش را تشکیل می دهند. 2) شمول معنایی (65/14 درصد) و هم آوایی (صفر درصد) به ترتیب بیشترین و کمترین بسامد را در بین روابط واژگانی این گویش دارا هستند. 3) سایر روابط واژگانی که پس از شمول معنایی، جمعا بیش از 41% از کل روابط واژگانی این گویش را تشکیل می دهند، به ترتیب درصد فراوانی عبارتند از : هم آوا- هم نویسی (67/10)، هم معنایی (71/8)، تقابل معنایی (48/6)، هم نویسی (36/4)، چندمعنایی (29/3)، جزءواژگی (87/2)، باهم آیی (48/2)، واحدواژگی (33/1)، عضوواژگی (09/0) و تباین معنایی (03/0). از یافته های این پژوهش می توان در گویش شناسی، فرهنگ نگاری، فرهنگستان زبان، میراث فرهنگی، آموزش و پرورش مناطق لک نشین و غیره بهره برد.