هدف پژوهش حاضر، بررسی کارایی درونی مقطع راهنمایی شهرستان اهواز طی سال های برنامه چهارم توسعه (1388-1383) و مقایسه عملکرد های این شهرستان با میانگین های استان خوزستان است. در این بررسی از طریق نرخ-های ارتقاء، افت تحصیلی، تکرار پایه، نرخ ماندگاری، نرخ گذر و ضریب کارایی درونی به محاسبه کارایی درونی پرداخته شده است. روش به کار گرفته شده در این مطالعه، توصیفی- تحلیلی بوده و به کمک مدل جریان دانش آموزی و از طریق ترسیم جداول و نمودار به ثبت نتایج مبادرت گردیده است. جامعه آماری مورد استفاده در این پژوهش، کلیه مدارس شهرستان اهواز طی سال های 1388-1383بوده و به دلیل ماهیت توصیفی پژوهش، در این بررسی نمونه گیری صورت نگرفته است و کلیه جامعه آماری به منطور تحلیل مورد بررسی قرار گرفته است. بنابراین اطلاعات تمام دانش آموزان این شهرستان به تفکیک جنسیت، پایه، موقعیت جغرافیای (شهری یا روستایی) و ناحیه مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. برخی از مهم ترین نتایج ویافته های این پژوهش عبارتند از: ضریب کارایی درونی مقطع راهنمای شهرستان اهواز در طول این برنامه 82 درصد بوده که در مقایسه با میانگین کل استان به میزان یک درصد پایین تر می باشد. نسبت اتلاف صورت گرفته در این شهرستان در این پنج سال 22/1 و میانگین این شاخص در کل استان 2/1 می باشد. میانگین نرخ ماندگاری در استان خوزستان، 76/97 بوده و این در حالی است که میزان این نرخ در شهرستان اهواز 98/95 است. همچنین در شاخص افت تحصیلی، عمکرد شهرستان اهواز نسبت به میانگین استان از میزان بالاتری برخوردار می باشد. ولی با این وجود، در نرخ های ارتقاء و تکرار پایه، وضعیت شهرستان اهواز نسبت به میانگین استانی در چایگاه بهتری قرار داشته است. نتایج دیگر این پژوهش عبارتند از: ? وضعیت دانش آموزان دختر در نرخ های تکرار پایه و ارتقاء، نسبت به پسران بهتر بوده ولی در افت تحصیل تفاوت چندانی باهم ندارند. ? عملکرد دانش آموزان شهری همواره نسبت به دانش آموزان روستایی در سطح بهتری بوده است. ? میزان نرخ گذر واقعی دانش آموزان دختر در عبور از دوره راهنمایی بیشتر از دانش آموزان پسر بوده است. ? کارایی درونی مدارس روستایی شهرستان اهواز از مدارس شهری این شهرستان پایین تر است. ? مدارس و دانش آموزان دختر نسبت به مدارس و دانش آموزان پسر از کارایی بیشتر و مطلوب تری برخوردار بوده اند.