هدف: این تحقیق، بررسی نقش آموزش پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی با رویکرد افزایش خلاقیت در کودکان در قالب یک مدل علّی است. روش: روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی طرح مدلیابی روابط ساختاری می باشد که 124 نفر از والدین ساکن در مجتمع های مسکونی شهرک شهید فلاحی و شهرک امید تهران به شیوه خوشه ای تصادفی انتخاب شدند تا 57 سوال پرسشنامه مربوط به دیدگاه والدین در فضاهای باز مجتمع های مسکونی را پاسخ دهند. روایی ابزار مورد بررسی از روش محتوایی و سازه مورد مطالعه نشان داد که ابزار دارای روایی مناسبی است . همچنین میزان پایایی این ابزار با استفاده از روش آلفای کرونباخ 954/0=? بدست آمده است. با استفاده از روش تحلیل مسیر و رگرسیون و تعیین اثرات مستقیم و غیر مستقیم متغیرها بر آموزش پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نشان دادند که عوامل برای ارتقاء خلاقیت در کودکان ساکن در مجتمع های مسکونی به تبعیت از روابط مستقیم و غیرمستقیم صورت می پذیرد. نتیجه گیری: نتایج بدست آمده نشان داد که، متغیر های عوامل طبیعی (پوشش گیاهی)، فرم فضا، ارگونومی به طور مستقیم بر آموزش پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی تاثیر دارند و متغیر های انعطاف پذیری وسایل بازی کودکان، عوامل محرک بصری به طور غیرمستقیم بر آموزش پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی تاثیر دارند. همچنین در انتها نتایج تحقیق در قالب طراحی یک نمونه موردی مجتمع مسکونی در تهران به انجام رسید.