کاربرد تئوری محدودیت ها در مدیریت پروژه ، معروف به زمانبندی زنجیره بحرانی، به عنوان یکی از محبوبترین رویکردهای مدیریت پروژه مطرح است. تکنیک زنجیره بحرانی جهت غلبه بر عدم قطعیت های حاکم بر یک پروژه ، پیشنهاد می کند بافرها به انتهای زنجیره بحرانی و زنجیره های تغذیه ، اضافه گردند. در این میان نکته اساسی میزان اندازه بافر می باشد و از اهمیت بسیاری برخوردار است تا جایی که حتی انتخاب نامناسب اندازه بافر موجب از بین رفتن فلسفه تکنیک زنجیره بحرانی می گردد. در صورتی که اندازه بزرگی برای بافر لحاظ گردد ،هر چند که پروژه را در مقابل عدم قطعیت ها محافظت می کند ، باعث طولانی تر شدن زمان پروژه و ناکارامد بودن استفاده از این روش می شود . انتخاب اندازه کوچک بافر نیز از پروژه در مقابل عدم قطعیت ها محافظت نمی کند . در این تحقیق ضمن معرفی تکنیک زنجیره بحرانی و مرور روشهای ارائه شده در زمینه تعیین اندازه بافر و بررسی نقاط قوت و ضعف آنها ، روشی موثر جهت تعیین اندازه بافر بر اساس عامل پس چگالی با در نظر گرفتن محدودیت منابع ، موقعیت فعالیت در شبکه پروژه ، مدت زمان فعالیتها،ریسک محیط و ریسک هر فعالیت پیشنهاد شده است . اثر بخشی روش پیشنهادی در مقایسه با روشهای c&pm وrsem وaprt و apd با استفاده از شبیه سازی روی مجموعه داده کولیش- هارتمن و در پنج سطح ریسک مورد بررسی قرار گرفت .بدین منظور از شاخصهای متوسط اندازه بافر، نرخ مصرف بافر، میزان نقض برنامه زمانبندی برای هر پروژه و نسبت تعداد دفعات نقض برنامه استفاده شد .نتایج شبیه سازی نشان می دهد که روش پیشنهادی اندازه بافر را در محیط با عدم قطعیت پایین،کوچکتر و در محیط با عدم قطعیت بالا،بزرگتر از روشهای موجود تخمین می زند، و شاخصهای نرخ مصرف بافر،بیشتر و میزان نقض برنامه زمانبندی و نسبت تعداد دفعات نقض برنامه نیز کمتر از مقدار مشابه در روشهای موجود می باشد .به نظر می رسد روش پیشنهادی محافظت کافی را از زمان پروژه بعمل می‏آورد و می تواند برای تعیین اندازه بافر ،به جای روشهای گذشته مورد استفاده قرار گیرد.