در این تحقیق سعی شده تا با استفاده از روش فرایند تحلیل شبکه ای (anp) و متغیر های مختلف مقایسه میان میزان پایداری گزینه های مختلف حمل و نقل عمومی انبوه بر (مترو، تاکسی و اتوبوس) در شهر تهران صورت گیرد. متغیرهای مورد استفاده، دو دسته متغیرهای کمی و کیفی می باشد. متغیرهای کمی شامل میزان انرژی مصرفی، هزینه هر سفر (از دید ارائه دهنده خدمات)، متوسط سرعت، هزینه هر سفر (از دید مصرف کننده خدمات)، آلودگی هوا و متغیرهای کیفی که برای بدست آوردن اطلاعات آنها از پرسشنامه استفاده شده است شامل آلودگی صوتی، در دسترس بودن و ایمنی می باشند. بر اساس نتایج مدل ، سیستم مترو پایدارترین سیستم حمل و نقل درون شهری است و با اختلاف زیاد نسبت به دو سیستم دیگر کمترین نقش را در تولید آلاینده های مونوکسید کربن و ذرات معلق داشته است. همچنین بر اساس متغیر متوسط سرعت، سیستم مترو نسبت به دو سیستم دیگر در وضعیت بسیار مناسب تری قرار دارد. بنابراین در صورت برنامه ریزی حمل و نقل شهری تهران بر پایه شبکه مترو می توان از مزایای متوسط سرعت بالاتر در سال های آینده بهره مند شد.