آب آشامیدنی کلید سلامت عمومی است. ارزش آن، به عنوان یک منبع طبیعی برای انسان تنها با هوا قابل مقایسه است، از این رو، تعیین ارزش آن امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. در مورد کالاهای طبیعی که از روش بازاری نمی توان ارزش آنها را تعیین نمود، باید با تکنیک های غیر بازاری، ارزش آنها را به صورت تمایل به پرداخت یا دریافت برآورد نماییم. پژوهش حاضر به بررسی تمایل به پرداخت (wtp) شهروندان استان مازندران به روش ارزشگذاری مشروط دوگانه و مخارج پیشگیرانه پرداخته و عوامل اقتصادی اجتماعی موثر بر آن مانند درآمد، سن، تعداد فرزندان کوچک در خانه و سطح تحصیلات را با الگوی لجیت به روش حداکثر درستنمایی، برای روش ارزشگذاری مشروط، مورد بررسی قرار می دهد. داده های مورد نیاز از طریق تکمیل پرسشنامه و مصاحبه حضوری با1079 خانوار ساکن شهر های پل سفید، قائمشهر، بابلسر و ساری جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که شهروندان استان مازندران تمایل به پرداخت برای بهبود کیفیت آب آشامیدنی دارند. همچنین متغیرهایی مانند نظر شهروندان در ارتباط با کیفیت آب آشامیدنی، نگرانی از کیفیت آب آشامیدنی و سطح تحصیلات، اثر معنی داری روی تمایل به پرداخت داشته اند. میانگین تمایل به پرداخت شهروندان برای کل استان از روش ارزشگذاری مشروط 3312تومان برای هر خانوار در ماه بوده است، بالاترین تمایل به پرداخت از این روش، 3492 تومان برای بابلسر و کمترین تمایل به پرداخت برای شهر قائمشهر به مبلغ 3151 تومان بوده است. همچنین تمایل به پرداخت برای همین نمونه، از روش مخارج پیشگیرانه برای کل استان 6830 تومان، برای هر خانوار در ماه برآورد شده است که بالاترین تمایل به پرداخت از این روش برای شهر بابلسر به مبلغ 10287 تومان و کمترین تمایل به پرداخت از این روش برای شهر پل سفید به مبلغ 3668 تومان در ماه برای هر خانوار بوده است.