نیت ترک خدمت، بیانگر میل ارادی افراد برای پایان دادن به همکاری در یک سازمان است. با آنکه این نیت ممکن است هیچگاه عملی نشود، لیکن امکان دارد که این نیت تأثیر خود را در قالبهایی چون غیبت، اهمال، خرابکاری و امثالهم نشان دهد. یکی از راههای جلوگیری از ترک خدمت و پیامدهای آن، شناسایی عواملی است که در تحریک نیتهای ترک خدمت کارکنان نقش دارند. نتایج این تحقیق میدانی در نمونه 192 نفری کارکنان اداری سازمان مرکزی دانشگاه پیام نور گویای آن بود که عواملی چون حمایت سازمانی ادراک شده، نقض قرارداد روانشناختی، عدالت توزیعی، رضایت شغلی، و تعهد احساسی بر نیت ترک خدمت تأثیر معناداری دارند؛ هرچند عدالت رویه ای تأثیر معناداری نداشت. همچنین، نتایج نشان داد که می توان 54 درصد از واریانس نیت ترک خدمت افراد را به عوامل مذکور نسبت داد. از طرفی، مشخص گردید که تعهد احساسی، و رضایت شغلی، دو عامل میانجی در روابط سایر متغیرها با نیت ترک خدمت کارکنان هستند. به مسئولان و مدیران دانشگاه پیشنهاد می شود اگر بدنبال حفظ بلندمدت سرمایه های انسانی خود هستند، بر عوامل مزبور توجه ویژه ای داشته باشند.