منطقه ی مورد مطالعه در ابتدای پهنه ی خاوری گسل درونه و در جنوب خاوری تربت حیدریه ( شمال خاور ایران ) ، بین طول های جغرافیایی59 16 21 تا 59 25 1 شمالی و عرض های جغرافیایی 35 8 58 تا 35 12 35 خاوری قرار دارد. این منطقه شامل گسل هایی موازی با امتداد n100 است که مرزهای شمالی و جنوبی ناودیس های پهنه را می سازند. ناودیس ها، چین هایی بسته و نامتقارنی، متشکل از ماسه سنگ های الیگوسن هستند که به رده ی 1c تعلق دارند و خط اثر محوری آن ها موازی با خط اثر گسل های اصلی منطقه می باشد. میانگین مختصات صفحه ی محوری ناودیس ها n100,60sw و محور آن ها n274,10است. در بین ناودیس ها واحد قدیمی تر کنگلومرا با میانگین مختصات n90,65sw رخنمون یافته است و گسل های اصلی پهنه با شیب به سمت شمال و سازوکار معکوس باعث رانده شدن واحدهای قدیمی تر از سمت شمال بر روی واحدهای جوانتر در جنوب، و برخاستگی کوه نسبت به دشت گشته اند. ساختارهای pop-up شکل گرفته در پهنه نیز باعث بالاآمدگی و رخنمون واحدهای قدیمی تر در سطح زمین شده اند. محورهای جنبشی چین خوردگی ها a=n10,30 b=n275,10 c=n170,60 و محورهای کرنش منطقه x=n198,70 y= n98,4 z= n5,20 می باشد بنابراین عامل شکل دهنده ی چین خوردگی-ها و گسل ها مرتبط با هم می باشد. راستای تنش بیشینه n5 که عمود بر ساختارهای منطقه می باشد، موجب سازوکار معکوس گسل ها و شکل گیری ناودیس ها بین گسل ها گشته است.