به استناد مدارک و شواهد باستانشناسانه، با سقوط دولت ساسانیان و آغاز دوران اسلامی، بخش بسیار زیادی از عناصر تزیینی معماری ایران در دوران پیش از اسلام در معماری دوران بعد از اسلام به خدمت گرفته شده و تکوین یافته است. در این پژوهش با انجام مقایسه ای تطبیقی میان تزیینات وابسته به معماری بناهای ایران پیش از اسلام و عناصر تزیینی ایران در دوران پس از اسلام تا پایان دوره صفوی، به تبیین مفهوم تداوم عناصر تزیینی معماری ایران باستان در معماری دوران اسلامی ایران تا پاپان دوره صفوی پرداخته شده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی سیر تداوم عناصر تزیینی معماری ایران باستان در معماری دوران اسلامی تا پایان دوره صفوی است. همچنین ارایه چشم اندازی از تحولات عناصر تزیینی معماری ایرانی از دوران باستان تا پایان دوره صفوی از دیگر اهداف این پژوهش است. روش انجام این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. از آنجا که شیوه «مطالعه تطبیقی» به عنوان روشی پایه ای در اکثر مطالعات وابسته به عوامل تاریخی مورد استفاده قرار می گیرد، در پژوهش کنونی نیز بخش عمده تحلیل ها با استفاده از این شیوه به رشته تحریر در آمده است. تزیین کاران ایرانی در قرون میانه اسلامی بر تداوم بهره گیری از عناصر تزیینی معماری ایران باستان تاکید و اصرار بیشتری داشته اند. این تاکید در معماری دوره اسلامی تا پایان دوره صفوی بیشتر در سازه هایی با ماهیت مذهبی و در قالب تزیین گچبری نمود یافته است.