رشته ورزشی فوتبال یکی از پرطرفدارترین و در عین حال پر خطرترین رشته های ورزشی در سراسر دنیا به شمار می آید. بیشترین تعداد آسیب در این رشته ورزشی در زانو و در لیگامنت متقاطع قدامی اتفاق می افتد. هدف از این تحقیق، بررسی علل و مکانیزم وقوع آسیب لیگامنت متقاطع قدامی در فوتبالیست های مرد حرفه ای ایران می باشد. بدین منظور 15 نفر بازیکن حاضر در لیگ برتر ایران (43/4 ± 6/72 : وزن، 61/4 ± 13/179 : قد، 48/3 ± 25 : سن)، که در فصل های 85 – 1384 تا 88 – 1387 دچار آسیب لیگامنت متقاطع قدامی شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. آن دسته از بازیکنانی که در مسابقات دچار آسیب شده بودند از طریق مشاهده فیلم ویدیوئی بازی های مربوط و بقیه بازیکنان که در تمرین مصدوم شده بودند با بررسی پرونده های پزشکی بازیکنان و همچنین مصاحبه با پزشک تیم مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون خی دو (²?) برای آنالیز داده ها استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که تعداد آسیب های غیر برخوردی (73%) به طور معناداری بیشتر از آسیب های برخوردی (27%) بوده ( p< 0.05،3.26= ²?) وهمچنین بیشتر آسیب ها در پای برتر اتفاق افتاده بود. از نظر شدت آسیب نیز، بیشتر آسیب ها شدید بوده و به جراحی نیاز داشته است (p< 0.05 ،11.26= ²?). از طرفی هرچند میزان آسیب در زمان مسابقه (67%) و تمرین (33%) از لحاظ آماری معنادار نبود اما آسیب ها در زمان مسابقه به مراتب بیشتر بود. مهمترین علت آسیب های غیر برخوردی نیز، تغییر جهت ناگهانی بود که به طور معناداری با سایر علل تفاوت داشت ( p< 0.05،5.9= ²?). از مجموع 10 آسیب اتفاق افتاده در حین مسابقه بیشتر آسیب ها در بازی های خارج از خانه اتفاق افتاده بود ( p< 0.05،3.6= ²?). همچنین تعداد آسیب ها در اواخر فصل به مراتب بیشتر از تعداد آسیب ها در سایر زمان های فصل بود. در میان مناطق مختلف زمین نیز بیشتر آسیب ها در منطقه میانی زمین رخ داده بود. از سوی دیگر، مدافعین (40%) و هافبک ها (4/33% ) بیش از سایر پست ها آسیب دیده بودند، هرچند که این میزان از لحاظ آماری معنادار نبود. شایان ذکر است که بیشتر آسیب ها در نیمه دوم بازی و در دقایق 75 – 61 اتفاق افتاده بود ( p< 0.05،10.8 = ²?) و بیشتر افراد ، بدون سابقه قبلی دچار آسیب شده بودند ( p< 0.05 ،11.26= ²?). با توجه به نتایج فوق چنین به نظر می رسد که بیشتر آسیب های acl غیر برخوردی بوده و در مناطق میانی زمین رخ می دهد. همچنین به نظر می رسد که خستگی و تحلیل بدنی نقش بسزایی در ایجاد این آسیب ها دارد. لذا این اطلاعات می تواند در طراحی برنامه پیشگیری از آسیب مورد استفاده قرار گیرد.