در این تحقیق با استفاده از نظریات و روش تحلیل روایت به بررسی چگونگی روایت جنگ ایران و عراق در سه رمان «عقرب روی پله های راه آهن اندیمشک» نوشته حسین مرتضائیان آبکنار،«سفر به گرای 270 درجه»، نوشته احمد دهقان و « نه آبی نه خاکی» نوشته علی موذنی پرداخته ایم.بر اساس الگوی ارتباط روایی ما در ابتدا ساختار و رو ساخت این سه داستان را بدست آوردیم و بر اساس روساختار و ساختار روایی هر سه داستان به تحلیل ژرف ساختار های ،آنها پرداخته ایم.ساحت مرگ و ساحت زندگی دو مولفه ای بودند که در تحلیل ژرف ساختار های این رمان ها مورد بررسی قرار گرفت.بر این اساس در رمان سفر به گرای 270 درجه ساحت زندگی ،ساحت مسلط بر ساختار و محتوای داستان را تشکیل می داد.در رمان نه آبی نه خاکی ،ساحت مرگ و شهات ،ساحت مسلط در رمان بوده است و در رمان عقرب بر روی پله های راه آهن اندیمشک نه ساحت مرگ و نه ساحت زندگی در آن مسلط بوده اند بلکه داستان و ساختار روایی آن حد فاصل این دو را می پیماید و ساحت برزخی را شکل می دهد.