باور به حقیقتی مطلق که ورای هر تعینی است و باور به اینکه این حقیقت اصل وجود در همه ی مراتب آن است، یکی از مولفه-های بنیادین اندیشه ای است که سنت گرایان سعی در تبیین آن دارند . بر این اساس می باید سلسله مراتبی از وجود را که مطلق در رأس آن قرار دارد و پایین ترین مرتبه ی آن را مرتبه ی فردی تشکیل می دهد بپذیریم. مطلق، نامتناهی، بی چون و ورای هر تعینی است و فرد مشروط، متعین و متناهی یا به سخن دیگر پذیرای چندی و چونی است. انسان نیز به واسطه ی حضور در مرتبه ی فردی محدود به حدود این مرتبه می گردد. پس بدیهی است که در فاصله ی زیادی از مطلق باشد. با این همه آموزه های سنت از ذات مطلق به خویشتن راستین انسان تعبیر می کنند. از سویی دیگر در دوران ما فردیت یکی از مفاهیم محوری است که مراد از آن به طور خاص فردیت انسانی است و هویت انسان را همین من فردی شکل می دهد، فردیتی، که به لحاظ هستی شناختی، بیگانه با مطلق است. این پژوهش بر آن است تا در حد امکان به تبیین معنای سنت از نظر سنت گرایان بپردازد و طی آن روشن سازد که متافیزیک نسبت میان مطلق و فردیت را چگونه روشن می سازد و مطلق چگونه می تواند خویشتن راستین انسان باشد؟