احراز هویت واقعی مجرمین ، متهمین و مظنونین یکی از حلقه های مفقوده فرآیند دادرسی کیفری در نظام قضایی ایران می باشد . در این پژوهش سعی شده اهمیت و ضرورت احراز هویت وپیامدهای ناشی از عدم اجرای صحیح آن مورد بررسی قرار گیرد . لذا یافته های تحقیق مو ید این موضوع است که : 1- بخش عمده ای از مشخصات مربوط به هویت مجرمین ، متهمین و مظنونین در تحقیقات پلیسی بر اساس اظهارات آنان شکل می گیرد و در پاره ای از موارد امکان تشخیص میزان صحت اظهارات و یا اصالت مدارک هویتی وجود ندارد . 2- چون واحدهای تشخیص هویت صرفا" در مبادی ورودی زندان ها مستقر هستند ، در حال حاضر امکان استخراج پیشینه کیفری مجرمانی که به مجازات های غیر از حبس محکوم شده اند ( شلاق – تبعید – جزای نقدی و... ) از طریق سیستم تشخیص هویت وجود ندارد . 3- متزلزل بودن نظام احراز هویت متهمان و مجرمان و عدم تف کیک آنان از شهروندان غیر بزهکار ،موجب تضییع حقوق و آزادی های عمومی شهروندان ، فرار متهمان و مجرمان از اجرای عدالت وعدم امکان استفاده از پیشینه کیفری به عنوان یکی از عوامل تعیین میزان مجازات خواهد شد . بنابراین تحقق این مهم علاوه بر این که مستلزم ساماندهی و ارتقاء ضریب امنیتی مدارک هویتی و شناسایی بوده ، ضرورت دسترسی قانونمند پلیس به سامانه مراکز صدور جهت تطبیق و تاییداصالت مدارک نیز امری انکار ناپذیر می باشد . لذا عملی شدن احراز هویت واقعی موجب خواهد شد تا تحقیقات پلیسی برمبنای اطلاعات هویتی صحیح آغاز شده و پس از رسیدگی و صدور احکام قضایی ، سوابق کیفری محکومین نیز بطور متمرکز در پرونده متشکله به نام واقعی محکومین ثبت گردد .