جرایم جنسی، به عنوان یک پدیده مخرب اجتماعی،از جمله مسائل مهمی می باشند که در شاخه های مختلف علوم جنایی به ویژه جرم شناسی قابل طرح و بررسی است. نگرانی اندیشوران از گسترش جرایم و انحرافات جنسی در کشور،به این دلیل است که کارشناسی ها و راهکارهای مطرح شده برای مقابله با چنین جرایم تا کنون به نقطه مشترک و ارائه ساز و کاری مناسب برای عملکرد دستگاه ها، آموزش و فرهنگ سازی جوانان جهت پیشگیری از آنها نرسیده است. بنابراین لزوم تقویت مطالعات کاربردی در حوزه های مختلف دینی و ضرورت زمینه سازی دولت به منظور ایجاد تفاهم میان جامعه علمی و کارشناسان نظام جهت پیشگیری از جرایم جنسی بیش از پیش نمایان می گردد. پیشگیری از جرایم جنسی در یک تقسیم بندی موسع، شامل پیشگیری«قهرآمیز» و «غیرقهرآمیز» می باشد. در این میان پیشگیری غیرقهرآمیز از آن جهت که لزوم مشارکت آحاد مردم و همکاری آنها را در این امر مهم می طلبد و عموماً برنامه های پیشگیرانه خود را قبل از ارتکاب جرم متمرکز می کند، از جایگاه ویژه ای در حوزه تئوری پردازی در زمینه کاهش جرایم جنسی برخوردار است. پیشگیری غیرقهرآمیز در برگیرنده مجموعه تدابیر و اقدامهای غیر کیفری با هدف مقابله با بزهکاری از رهگذر کاهش یا از بین بردن علل جرم زا و نیز تأثیرگذاری بر موقعیتهای پیش جنایی است. این نوع پیشگیری در یک تقسیم بندی رایج به «پیشگیری اجتماعی» که بیشتر با تأمین حقوق اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مردم در سطح جامعه محقق می شود؛ و «پیشگیری وضعی» که از طریق تغییر موقعیتها و فرصتهای بزهکارانه و مداخله در اوضاع و احوال پیرامونی جرم زا، از وقوع جرایم پیشگیری می کند، تقسیم شده است. در این پژوهش برنامه هایی همچون تدابیر آموزشی، تربیتی، فرهنگ سازی و جامعه پذیری جوانان، نوجوانان و اطفال و همچنین برنامه های پیشگیرانه وضعی، مانند افزایش خطر ارتکاب جرم، نظارت و کنترل بر مناطق خاص و نهایتاً تدابیر حمایتی از بزه دیدگان خاص جرایم جنسی جهت پیشگیری از جرایم جنسی مورد توجه قرار گرفته است.

پژوهشهای باستان شناختی انجام گرفته با محوریت دور? هخامنشی در ایران و به خصوص در جنوب غرب و جنوب ایران محدود به شناخت معماری و اشیاء موزه ای این دوره است. آنچه برای باستان شناسانی که تمرکز بر دوره هخامنشی دارند در اولویت بوده، چگونگی ورود یا قدرت گرفتن پارسیان هخامنشی در فارس و شکل گیری شاهنشاهی هخامنشی است. هرچند کاوش ها و بررسی های انجام گرفته در فارس و خوزستان، سفال این دوره را نیز معرفی کرده است. اما تاریخگذاری مجموعه-های سفال به اواخر هخامنشی و یا فراهخامنشی، باعث گردیده تا شناخت سفال اوایل این دوره همچنان در پرد? ابهام باشد و یکی از پرسش های مهم باستان شناختی هزار? نخست پ.م ایران بدون پاسخ بماند. با آگاهی از این مسئله و با هدف شناخت و معرفی سفال هخامنشی شرق خوزستان، بررسی روشمند تپه شاه سلمان در دشت زیدون انجام گرفت. در بررسی های مقدماتی هیأت بررسی باستان شناختی شهرستان بهبهان، سفال هخامنشی و سفالهایی از هزاره ششم پ.م تا دوره اسلامی در سطح تپه شاه سلمان پراکنده بود. نکته جالب توجه در بررسی دشت زیدون، پراکندگی سفال هخامنشی تنها در سطح این تپه بود. در این پژوهش چهار هدف مدنظر بود: هدف نخست: با مستندنگاری یافته های فرهنگی سطح تپه و جداسازی مجموعه سفالی به دست آمده از شبکه مربعات سفال دوره های استقراری تپه شاه سلمان را شناسایی و توالی فرهنگی تپه را با اتکاء بر سفال هر دوره بشناسیم. پس از دست یابی به هدف نخست و شناخت توالی استقراری تپه، دومین هدف شناخت و معرفی سفال هخامنشی دشت زیدون است. سوم: آشنا شدن با نوع استقرار این محوطه در دورهء هخامنشی است. چهارم: آگاه شدن از این مسئله که استقرار هخامنشی این تپه مربوط به چه مقطعی از دور? هخامنشی است. پایان نامه در چهار فصل ارائه شده است. فصل نخست شامل کلیات تحقیق است: خلاصه ای از تاریخ سیاسی سلسل? هخامنشی، بیان مسئله، اهداف، پرسش ها و فرضیه ها، روش تحقیق، روش تحلیل یافته ها و پیشین? تحقیق است. در فصل دوم به شرایط جغرافیایی دشت زیدون اشاره شده است. فصل سوم شامل روش بررسی و مستندنگاری یافته های فرهنگی تپ? شاه سلمان و معرفی دوره های استقراری تپه است. در فصل چهارم مجموعه سفال هخامنشی مستندنگاری شده، در پایان این فصل نتایج گرفته شده ارائه شده است.