حسین منزوی(83-1325هـ.ش) از شاعران معاصر است که هم در زمینه غزل و هم شعر نیمایی و سپید و دیگر قالب های شعری طبع آزمایی کرده امّا بیشترین شهرتش را مدیون غزل های پرمایه و تأثیرگذار خود است. از ویژگی زبانی شعر او می توان به زبان نو و معاصرانه غزل و تلاش در نزدیک کردن آن به زبان محاوره اشاره کرد. بیش از هشتاد درصد درون مایه اشعار او را عشق و مضامین مرتبط با آن تشکیل می دهد. مضامین سیاسی و اجتماعی شعر او نیز کم و بیش با عشق در هم آمیخته است. در این پایان نامه ابتدا شرح مختصری از زندگی منزوی به دست داده شده ، سپس ویژگی های شعر منزوی از دو دیدگاه کلی ـ زبانی و محتوایی ـ بررسی گردیده و شیوه های عدول از هنجار زبان در شعر او مورد کنکاش قرار گرفته است. در ادامه بحث درون مایه های عاشقانه شعر منزوی در فصلی جداگانه تحت عناوینی چون معشوق، عشق، احوال عاشقی ، وصال و هجران، بررسی شده و چنان که انتظار می رفت قسمت عمده پایان نامه را در بر می گیرد. در فصول آخر نیز درون مایه های اجتماعی و دیگر مضامین پراکنده شعر او مورد نقد و تحلیل قرارداده شده است.