بیش از سه دهه از تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری و به تبع آن طرح های تفضیلی در ایران می گذرد، این طرح ها که با هدف حل مسائل و معضلات شهری و بهبود زندگی شهروندان تهیه گردیده اند، در مواردی نه تنها به حل مشکلات کمکی ننموده اند بلکه معضلات جدیدتر را هم دامن زده اند،که این موضوع بارها از سوی حرفه مندان شهرسازی داخل و خارج ایران مورد نقادی قرار گرفته است و ناکارآمدی این گونه طرح ها را گوشزد نموده اند ، لذا باز نگری و ارزیابی نحوه عملکرد و میزان تحقق پذیری آنها اهمیت دو چندان می یابد.پیچیدگیهای نظام شهری در جهان معاصر ، ارزیابی و تعیین تغییرات آنها را به شیوه های سنتی و مرسوم در دنیایی که شهر نشینی از بزرگترین پدیده های قابل توجه آن محسوب می شود امری بسیار مشکل است.با توجه به اینکه مساله تحقق پذیری طرح های شهری ، موضوعی اساسی است که در همه ارزیابی ها و بازنگری ها مورد نقد و بررسی قرار می گیرد و این مسئله خاص کشور ما نیست بلکه در کشورهای دیگر نیز این موضوع نمود دارد که هدف از ارزیابی طرح تفضیلی در این رساله تعیین میزان موفقیت و کارآیی آن در دستیابی به اهداف ازپیش تعیین شده و شناسایی نقاط قوت و ضعف آن می باشد.رساله حاضر سعی دارد تا با ارزیابی کمی و کیفی طرح تفضیلی شهر ایذه از طریق تعیین میزان تحقق پذیری کاربری ها و پیشنهادهای طرح و همچنین علل عدم تحق پیش بینی های طرح گام های مثبتی را در جهت شناسایی عملکرد طرح بردارد و به ارائه راهکارها و پیشنهادهای مناسب در راستای تحقق پذیری بیشتر کاربریها گام بردارد. در این پروژه با توجه به موضوع مورد مطالعه از روشهای میدانی، تطبیقی و تحلیلی استفاده شده است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که کاربری های تجاری بیش از درصد پیش بینی شده تحقق یافته اند و کاربریهای حمل و نقل و انبارها و درمانی نه تنها تحقق نیافته بلکه با کاهش مساحت نیز روبرو گشته و بقیه کاربریها نیز تحقق پذیری ناچیزی داشته اند.