داستان نویسی به شیوه¬ی نوین در ایران سابقه ای کوتاه دارد و نقطه¬ی آغاز آن به ابتدای دوره¬ی مشروطه باز می-گردد. داستان های امروزی بر خلاف نمونه های کلاسیک خود نه تنها برای طبقه¬ی اشراف ارزش قائل است بلکه به مردم عادی و دیگر اقشار جامعه نیز اهمیت می¬دهد. داستان نویسان معاصر مشکلات و مسائل طبقات محروم جامعه را در قالب داستان های خود می¬گنجانند وبه این قشر اجازه¬ی حضور در ادب معاصر را می¬دهند. با ورود این شخصیت ها به داستان و رمان معاصر، فرهنگ و آداب و رسوم شان نیز به این آثار راه می¬یابد. با توجه به اینکه این نویسندگان در شهرهای مختلف زندگی می¬کنندبنابر این آداب و رسوم شهر و محیط زندگی شان نیز به آثارشان راه می¬یابد. شخصیت ها، گویش وظاهرشان و فضای داستان از جمله مواردی است که نشان دهنده¬ی بازتاب محیط زندگی نویسنده در داستان است. این موارد خود بخشی از فرهنگ بومی را شکل می¬دهد که قادر است داستان را از جنبه های گوناگون تحت تأثیر خود قرار دهد. در این پژوهش دو نویسنده – جلال آل احمد و احمد محمود – از شهرهای مختلف گزینش شده اند تا بارتاب فرهنگ بومی در آثارشان با نگاهی تحلیلی و مقایسه ای مورد بررسی قرار گیرد. برای انجام این پژوهش تمام آثا ر داستانی هر دو نویسنده مورد مطالعه قرار گرفته و عناصر گوناگون فرهنگ بومی از آنها استخراج شده است