هدف پژوهش حاضر مقایسه سبک‎های حل تعارض زناشویی بین سه گروه زوجین رضایت‎‎‎‎‎‎مند، دارای‎تعارض زناشویی و درشرف طلاق در شهر بندرعباس بود. پنج سبک حل تعارض بین‎فردی(یکپارچگی، مصالحه کننده، مسلط، اجتنابی و ملزم شده) مورد بررسی قرار گرفت.150 زوج به روش نمونه‎گیری دردسترس انتخاب شدند. در هر گروه به طور مساوی 50 زوج حضور داشتند. از پرسشنامه 28 ماده‎ایی سبک‎های حل‎تعارض رحیم(1983) و پرسشنامه رضایت زناشویی هودسن برای جمع آوری یافته‎ها استفاده شد. برای تحلیل یافته‏های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یک‏راهه، تحلیل رگرسیون چندگانه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته‎های این پژوهش نشان داد که در سبک حل تعارض یکپارچگی تفاوت معناداری بین زوجین رضایت‎مند با دو گروه زوجین دارای‎ تعارض زناشویی و درشرف طلاق وجود دارد. در سبک حل‎تعارض اجتنابی بین زوجین درشرف طلاق با دو گروه رضایت‎مند و دارای تعارض زناشویی تفاوت معناداری یافت شد. در سبک حل تعارض مسلط، بین زوجین رضایت‎‎‎‎‎‎مند با دو گروه دارای‎ تعارض زناشویی و درشرف طلاق تفاوت معناداری یافت شد. در دو سبک مصالحه کننده و سبک ملزم شده، بین زوجین درشرف طلاق با دو گروه رضایت‎مند و دارای تعارض زناشویی تفاوت معناداری مشاهده شد. تجزیه و تحلیل رگرسیونی نشان داد که سبک‎های حل تعارض 42 درصد از واریانس رضایت زناشویی را تبیین می‎نمایند. به طور کلی مشخص گردید که زوجین رضایت‎مند در مقایسه با زوجین دارای‎ تعارض زناشویی و درشرف طلاق، از سبک‎های سازنده حل تعارض( یکپارچگی و مصالحه) بیش‏تر استفاده می‎کنند و همین عامل باعث ارتقای رضایت زناشویی در آنان شده است.