در این پایان نامه به بررسی مساله ماکزیمم جریان تعمیم در شبکه تعمیم یافته پرداخته ایم. شبکه تعمیم یافته می تواند دارای یال هایی باشد که در آن ها لزوما میزان ورودی و خروجی جریان برابر نیست. در حقیقت در این نوع شبکه متناظر با هر یال، علاوه بر کران بالای ظرفیت، پارامتر دیگری به نام ضربگر یال به عنوان ورودی شبکه داده می شود که این پارامتر تعیین کننده ی میزان تغییر جریان در یال متناظرش است. به بیانی دیگر، در این نوع شبکه های عواملی چون تغییر و تبدیل باعث پدیدار شدن ضربگر می شوند.هدف از مساله ماکزیمم جریان تعمیم یافته، پیدا کردن جریانی است که ماکزیمم مقدار جریان را به گره مقصد می رساند بطوریکه قید ظرفیت در تمامی یال ها و شرط بقای جریان در تمام گره ها به جز گره مقصد برقرار بشد. در ادامه جدیدترین روش های حل این مساله را مورد بررسی قرار داده ایم که به طور خاصر، الگوریتم رسترپو و ویلیامسون را که به طور تکراری مسیرهای فزاینده تعمیم یافته با هزینه منفی را حذف می کند، مفصلا معرفی کرده ایم. علاوه بر این، این پایان نامه شامل توضیح مختصری از سه الگوریتم به نام های ترامپر، فرستادن پیش جریان، و مسیر پرمایه است. سپس با معرفی روشی خاص موسوم به مقیاس بندی ضربگرها و به کارگیری آن برای سه الگوریتم اشاره شده، بهبود در زمان اجرای آن ها را نشان می دهیم.

در ادبیات معاصر ایران تنها چند نویسنده هستند که آثارشان می تواند، در پهنه ی ادبیات جهان جلوه داشته باشد. هوشنگ گلشیری یکی از این نویسندگان انگشت شمار است که آثار او به بسیاری از زبان ها ترجمه شده است. وی را پس از صادق هدایت، تأثیرگذارترین داستان نویس ایرانی دانسته اند. گلشیری پایه گذار بسیاری از تکنیک های نو در داستان نویسی مدرن بود. او توانست در داستان هایش با ارائه ی تکنیک های مختلف چه از نظر داستانی و چه از نظر زبانی، سبکی متفاوت و بدیعی را به داستان نویسی معاصر ایران ارائه دهد. هدف این رساله، معرفی تکنیک های خاص این نویسنده است که در زمانه ی تکرار و تقلید توانست با نوآوری های خود در پیشبرد داستان نویسی معاصر ایران سهمی بسزا داشته باشد. تکنیک های بارز این نویسنده بی-شمارند، از جمله، ایجاد خلاقیت در گفت و گوی درونـی و جـریان سیـال ذهن، استفـاده از فرم تـو در تو و داستـان در داستـان، احیای برخی از قالب های قدیمی در حوزه ی روایت شناسی، توجه به قصه های قدیمی و تلفیق روایت قدیم با عناصر مدرن و جدید، توجه به اسطوره های تاریخی و نوشتن داستان های شبه تاریخی، زبان خاص که ابزار او برای ساختن فضای داستان و تأثیر بر خواننده است و به کمک آن هویت مستقلی برای هر یک از شخصیت هایش خلق می کند، استفاده از نثر قدیمی و کلاسیک متناسب با فضای تاریخی و اساطیری، نزدیک کردن واقعیت داستانی به واقعیت زندگی و داستانی کردن انسان معاصر با همه ی مسائل و بحران های وجودی و اجتماعی و بالاخره، خلق واقعیت داستانی از نگاه و زبان راویان متفاوتی که واقعیت داستانی را از منظرهای متفاوت خود وصف و روایت می کنند.