تحقیق حاضر به بررسی نقش اماره در اثبات دعاوی تجاری در حقوق ایران می پردازد و به لحاظ ضرورتی که در تحلیل موضوع وجود دارد، ناگزیر از مراجعه به مباحثی از اصول فقه و آیین دادرسی مدنی می باشیم تا بتوانیم به مساله اصلی و دعاوی تجاری بپردازیم، از این رو این تحقیق دارای موضوعی بین رشته ای است و جمع کردن مباحث آن باعث آشتی دادن مسائل ماهوی حقوق تجارت با مباحث شکلی آیین دادرسی و ادل? اثبات دعوا و تاحدی اصول فقه می گردد. ماد? 1322 قانون مدنی، امارات مصرح در قوانین دیگر را، به صراحت به رسمیت شناخته است ولی در حقوق تجارت ایران، به بررسی نقش این امارات که در قوانین تجاری و منابع حقوق تجارت موجود هستند، پرداخته نشده است، و از این رو در دعاوی تجاری، وکلای طرفین کمتر به این امارات اشاره می کنند ودر برخی موارد نیز به علت عدم استناد طرفین، قضات به آن امارات توجهی نمی کنند. در این تحقیق به نقش اماره اعم از قضایی و قانونی، در اثبات دعاوی تجاری پرداخته شده است، و از دو منظر کلی و جزئی، مورد بحث قرار گرفته است، زیرا برخی از مباحث را صرفاً به طور کلی می توان طرح کرد، مثلاً امارات قضایی را فقط به طورکلی مورد اشاره قرار داده ایم و از آنجایی که شمارش امارات قضایی غیرممکن است، به طور جزیی به آن نپرداخته ایم، ولی امارات قانونی را در منابع حقوق تجارت به طور جزئی نیز بررسی کرده ایم. نتایج تحقیق حاضر، از نظر علمی و کاربردی، برای حقوقدانان، وکلاء، مشاوران حقوقی، قضات و هم چنین تجار علاقمند به مباحث حقوقی و تجاری، مفید و قابل استفاده می باشد.