این پژوهش درباره تاثیر متقابل صنعت گردشگری وتوسعه است. بدین معنا که گردشگری تنها یک عامل رشد اقتصادی نیست بلکه بستری جهت نیل به اهداف توسعه می باشد.گردشگری شهری به شکلی از صنعت گردشگری گفته می شود که با مباحثی همچون گذران اوقات فراغت وگشت و گذار شهروندان در داخل شهر و حوزه نفوذ آن ارتباط دارد چرا که روزانه تقریباً افراد یک شهر در این محیط درحال رفت و آمدند و با توجه به دگرگونی نظام محله ای و عدم حاکمیت حرکت پیاده در شهر های تاریخی ایران ایجاد مناظر شهری جذاب در مسیر حرکت شهروندان بطوریکه باعث احساس تعلق وهویت ودرنهایت نشاط اجتماعی گردد مورد نظر بوده است. پایداری در توسعه با این رویکرد که منابع بصورتی برای توسعه بکار گرفته شوند تا استفاده آیندگان را ازآن محدود نسازد تحقق می یابد. توسعه بدون عدالت اجتماعی برای افراد امروز و فردای جامعه پایدار نخواهد بود .شهر لاهیجان آمیزه ای از طبیعت، تاریخ و فرهنگ است. امروز لاهیجان مقصد بسیاری از گردشگران شهری منطقه وکشوراست، در صورتی که فاقد برنامه ریزی جامع و امکانات لازم است. گردشگری شهری همراه با گردشگری طبیعت بهترین گزینه در جهت نیل به پایداری در توسعه است. روش پژوهش توصیفی، کاربردی است و تلاش بر این بوده که با برداشت میدانی و کتابخانه ای و شناخت جاذبه های بی شمار گردشگری لاهیجان، فرصت ها وتهدیدها و آثار منفی گردشگری برشهر برای دستیابی به توسعه پایدار شهری وکاهش اثرات منفی محیطی و اجتماعی راهکارهای مناسب پیشنهاد گردد. از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد. تدوین برنامه جامع گردشگری ـ تعیین نقش و عملکرد بافت قدیم با اولویت گردشگری شهری با حاکمیت حرکت پیاده ـ بهبود وضعیت اقامتگاهها ـ ایجاد علایم و نشانه های شهری ـ بهبود امنیت گردشگری ـ رونق بخشی به صنایع دستی مهجور ـ احیای برگزاری دوره های آموزشی در زمینه خدمات گردشگری ـ معرفی آثار تاریخی و جاذبه های گردشگری در رسانه ها و تقویت وتشویق تورهای گردشگری کوتاه مدت.