لازمه قرار گرفتن یک سیستم در مسیر پایداری شناخت دقیق و برنامه ریزی صحیح آن مجموعه است. حال درصورتی که این سیستم ساختار پیچیده ای چون شهر بوده و هدف یافتن راهی برای رسیدن به الگوی ساختاری به منظور دستیابی به توسعه پایدار شهری باشد، برنامه ریزی راهبردی، ابزاری مناسب محسوب می گردد. در این تحقیق، سیستم مورد بررسی شهر زابل است که با چالش های متعددی مواجه است. شرایط سخت زیست محیطی، کمبود فضاهای گذران اوقات فراغت و کمبود محیط های سبز که بتواند سرزندگی و نشاط را به تعاملات شهری بازگرداند، از جمله اصلی ترین مشکلاتی هستند که این شهر و شهروندان همواره با آن دست و پنجه نرم می کنند و به عنوان مسائل اصلی تحقیق شناخته می شوند. این پایان نامه به دنبال آن است که با ارائه الگوی ساختاری مناسبی که با ویژگی های این منطقه تطبیق داده شده باشد، راهی برای کاهش اثرات سوء ناپایداری در شهر زابل بیابد. در همین راستا این پرسش مطرح می شود که چه نوع الگویی می تواند علاوه بر این که اثرات سوءشرایط سخت زیست محیطی را بر فضای شهری کاهش داده و امکان تلفیق زندگی شهری با فضاهای سبز را فراهم آورد، مانع از توسعه پراکنده اراضی پیرامونی نیز گردد. در پاسخ به این مسئله، این فرضیه کلی مطرح می شود که با ارائه طرح باغشهر در اراضی حاشیه ای شهر زابل و به ویژه در شمال این شهر، نه تنها می توان مانع از پراکنده رویی اراضی شهری به این سمت گشت، بلکه با تلفیق فضاهای سبز با پهنه های تفرجی و گردشگری، بخش اعظم توسعه پایدار زیست محیطی شهر زابل نیز مرتفع کرد. با عنایت به فرآیند تهیه طرح راهبردی این نتیجه حاصل گردید که با استفاده از تهیه طرح ساختاری باغشهر در اراضی شمالی شهر زابل می توان مشکلات مهمی اعم از اثرات سوء شرایط زیست محیطی شهر را بهبود بخشیده و با پهنه بندی مناسب این محدوده مانع از پراکنده رویی بافت کالبدی شهر به سمت اراضی حاشیه ای گردید.